Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

siedzę w domu i klnę

kiedy to gówno

odpuści

 

ile można słuchać

o tej pojebanej

zarazie

 

jak dalej pójdzie

zwariuje  bom

fanem sportu

 

ja pragnę jego 

rywalizacji nie

sejmowych kpin

 

za które sobie

klaszczą robiąc

małpi cyrk

 

mówię wam aż

się gotuje że 

złości

 

ale niestety muszę

dalej pionkiem 

być w tej grze

 

a przecież  kocham

sport który dziś

nieobecny 

 

a to wszystko tylko

dlatego że świat

przechodzi tekst

 

on nie dla wszystkich

uczciwy jest

on boli

 

 

 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam - tak ma być test - już poprawiam.

Dzięki za czytanie i nie tylko.

                                                                                         Miłego wieczoru życzę.

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

takie trochę na kolanie
spisane myśli
czuć pośpiech
czy to źle ?

 

nie mnie oceniać 
a może wlasnie 
nakładam maskę
by znieczulić 

 

uzyskać miarowy oddech
w ciszy sterylnego pokoju
metaliczny brzęk narzędzi


czas się wwiercić

wprowadzić strach 

tam gdzie kiedys byly

marzenia i pasje

 

dzwiek pudelka serial

pacjent zmarl 

Covid 19 

sejmowe wasnie

Edytowane przez Marcin Krzysica (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Marcin Krzysica   -  miły Marcinie - zgadza się ja wszystkie swe wiersze 

                                     piszę na kolanie trzymając na nim zeszyt.

                                     Nie pisze na klawiaturze dopiero po czasie 

                                     przenoszę je na komputer. 

                                     Wiem co masz na myśli ale typ taki jak 

                                     już tak ma...dziwki że zajrzałeś.

                                                                                                              Pozd.

@8fun - no bo jak to inaczej wytłumaczyć -  dzięki że zajrzałeś.

                                                                                                                          Pozd.

Opublikowano

@MIROSŁAW C. - zgadza się   -  nie łatwo będzie - dzięki.

                                                                                                          Pozd.

@AOU  -  witam - dużo o sobie nie wiemy -  dziękuje za przeczytanie.

                                                                                                Barwnych snów życzę.

 

Opublikowano

Witaj Waldku, czytałem, też się wściekam, ale nic nie poradzimy - trzeba przeczekać. Duzo zdrowia.

Pozdrawiam.

PS

U Marcina zamiast "dzięki" (prawdopodobnie "podpowiadacz internetowy") zrobił Ci psikusa zamieniając na "dziwki".

Trzeba uważać - ktoś chyba koniecznie chce nam polszczyznę zdewaluować :)

Przykład?

Napisałem "Duzo", zamiast "Dużo". Wiesz, co mi podpowiada przeglądarka?

Uzo, Ouzo, Duro, Dumo, Muzo ale "Dużo" w ogóle nie ma!!!

Dlatego warto sprawdzać. Poza tym, to jakiś cholerny skandal, bo trzeba być naprawdę jakąś durną małpą i to z okresu, kiedy "ludzie naparzali kamieniami dinozaury" ;)))

żeby nie podać najprostszej i najbardziej prawdopodobnej podpowiedzi.

Niewiedza, złośliwość? Kretyn piszący program?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kwiatuszek Szczerze mówiąc jeszcze nie wiem . To pierwsze próby. Gitary też muszę odkurzyć. Ale taki jest plan. Co jakiś czas rozciągam palce, zaczynam nucić i śpiewać.    Kocham te swojej gitary i muzykę którą z nich wydobywamy. :)
    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...