Góra czaszki

[Jacek C]

Kiedy opadnie pył znaczący Twą drogę
Trwającą jeno chwilę dłużej, niż trzepot powieki
Kurz, będący tylko namiastką cienia, niknący
A jednak najtrwalszy ze wszystkich twych śladów
Proch żywicielki spod Twych sandałów
Będący jedynym śwadectwem Twej obecności
Pośwadczający nikomu, nic, zawsze
Nigdy nie świadcząc wszystkiego i wszystkim...

I kiedy idę Twą drogą, jak Ty, zgięty jarzmem
Upadając po trzykroć, pod Jego woli siłą
Wiem, że to, co czuję, pod kolana cienką skórą
Jest niczym innym niż świadkiem
Twym towarzyszem ostatnim, co mnie nikomu
Świadczy o wszystkim, nie mówiąc niczego.

Ludzie już milczą, lecz kamienie krzyczą
I wśród tych kamieni, ziarno piasku,
Co siłą niemą wdziera się w boleść moją
Przypominając, że Ty pierwszy szedłeś tą drogą

Kimże jestem, że krzyczę, skoro tylko
Mrugnięcie powieki, dzieli mnie teraz
Od Ciebie w wieczności.