Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Źródło:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

… nieskończona równina…

 

Szarozielony step…

 

 

Podmuchy wiatru… ― Świst astmatycznego oddechu ziemi, co wydobywa się ― gdzieś ―

z głębin… ―

 

… nie wiadomo skąd…

 

 

… szepczą coś

do mnie ―

opuchnięte

― sine widma…

 

… poruszają strzępami ust ― ginąc w piskliwym szumie śmiertelnej gorączki…

 

W powolnym

przepływie

― pęków atmosfer…

 

 

 

Dreszcz…

Zimno...

 

… samotność…

 

Pod bosymi

stopami ―

martwa

― oślizła trawa…

 

 

Naznaczone nuklearnym żarem stalowe konstrukcje…

 

… betonowe ściany ― z rdzawymi smugami wieloletnich ― rakotwórczych deszczów...

 

 

Opuszczony

bunkier…

 

… mój dom…

 

… kurz… ― pajęczyny… ― gruz…

 

 

Ciężkie

kroki

― straceńca…

 

… chrzęst rozbitego szkła…

 

 

Obijam się o ściany ―

wnikając w mrok

― wąskiego korytarza…

 

… za mną ― długa smuga krwi…

 

 

Rozpalone cząstki ― przeszywają ― straszliwie zniekształcone ciało… ―

 

… tłumiąc ―

mdlącą

wonią

radiacji

― odór rozkładu…

 

 

Muskam drżącymi dłońmi ―

wśród charczenia i jęków

― napromieniowane przedmioty…

 

 

… w kawałku

lustra ―

dostrzegam

― ogromne oko…

 

… wpatrujące się we mnie… ― nie we mnie…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2017-09-15)

 

Edytowane przez Arsis (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @marekg czytając Twoje wiersze próbuję " złapać myśli" , które wplecione są w wersy, ale są one takie eteryczne, delikatne, wręcz nieuchwytne...Lubię jednak wnikać w ten wyjątkowy świat, gdzie przenikają się ludzkie cechy charakteru z otoczeniem, nadając właśnie przedmiotom rożne emocje. Latarnia, która spala się ze wstydu obnaża doskonale  ludzkie słabości...Bardziej ujmująco i magicznie nie możnaby tego wyrazić...Dla mnie to poezja z górnej półki! Pozdrawiam :)
    • @Radosław czas jest dla nas nieubłagalny. On nigdy nie zostawia reszty, jedyne co zostawia to niedosyt po utraconych chwilach...Powiedziałabym, że jest wręcz bezlitosny...Gratuluję miniatury, jest bardzo udana moim skromnym zdaniem. Pozdr:)
    • @Alixx22 ten szept wiatru przedstawiony w wierszu przenika niepokojem do szpiku kości. To " zawodzenie wśród sosen" jest tak obrazowe, że i ja je słyszę...A " krzyk nasączony szeptem cienia" jest niebanalną metaforą osamotnienia podmiotu lirycznego. Innymi słowy ten wiersz to tzw. moje klimaty. Pozdr:)
    • @Waldemar_Talar_Talar ciekawy wiersz z motywem dwóch scen. Tylko tak sobie rozmyślam, że scena to i może nawet jest jedna tylko jej wygląd ulega niekiedy zmianie , no i role różne w życiu przybieramy. Druga kwestią wartą reflekji jest także stwierdzenie na końcu weru, traktujące o tym , że człowiek  nauczył się grać rolę...Chyba nie zawsze umiemy te role zagrać, niekiedy potrzebujemy wsparcia innych ludzi. Ile razy popełniamy przecież błędy co mogłoby sugierować, że jednak nie do końca umiemy właściwie tę rolę odegrać...Interesujący jest Twój wiersz, lubię właśnie takie, które pozostawiają tyle wolnej przestrzeni do interpretacji! Pozdrawiam!
    • @Leszczym tylko byś powiedział inaczej

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...