Obłok

[Romczu]

Obłok
oblany czerwienią
Biorę głęboki oddech 
by wlał się we mnie
przepełnił
uniósł do nieba
do swojej matki
Wciąż mnie kusi
wzrok mój
przyciąga
mrugać nie pozwala
płynę w bezruchu
choć tak wiele w mojej głowie
świat biegnąc zamiera...
Otula mnie ta czerwień
słodyczą omamia
czy to jawa czy to sen 
wciąż się zastanawiam
Niczym flamingów stado
przemyka
błyska się i zapala
obietnicą kusi
nadzieją muska
straconych marzeń podmuchem dusi
I mruga do mnie
Nie bój się mówi
Skocz
O nic nie pytaj
A ja uniosę Cię
na moich ciepłych skrzydłach
Lecz nie jak Ikara
I w ciemnej głębi też nie utoniesz
Jak obłok razem ze mną
po niebie popłyniesz...

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Gość]

Jakoś tak nostalgicznie się zrobiło po przeczytaniu tego wiersza :-) 

Obraz świetny :-)

Lubię takie zachody słońca :-) pozdrawiam

[Romczu]

@Gosława Wiersz był pisany w nostalgii przed podjęciem trudnej decyzji. Wschodzące słońce różowiło chmury i jakby mówiło do mnie ;) 

Dziękuję za czytanie ;)