Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Moja heroiczna walka z wirusem....


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

 

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

Wstaję, a jest 5 rano -

Z ogromnym przymusem

I zaraz postanawiam

Powalczyć z wirusem

 

Gorącą wodą saszetkę herbaty zalewam

Do herbaty nalewkę na spirytusie wlewam

Potem wolno sączę płyn odkażający

Nie tylko zdrowie, ale też wenę – dla mnie przynoszący.

 

Dodatkowo łykam dwie aspiryny

W nadziei, że mi się przyśni piękno dziewczyny -

( oczami wspominam obraz z ubiegłego lata

w nim -  jakaś ważka mi po stawie lata...)

 

....wracam do wyrka, posłuchawszy na tarasie ptasiej muzyki

Dwie narzuty na się narzucam

Takie mam swoje

heroiczne praktyki!

 

Edytowane przez Lach Pustelnik (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Lach Pustelnik  Rzeczywiście heroizmu pozazdrościć

                                w takich okolicznościach żaden wirus

                                nie ma prawa zagościć... ;)

                                

Opublikowano

@Lach Pustelnik  E tam, zaraz wirus... :)

                                pewnie to ta ładna pani ważka miła

                                w Twoich myślach się schroniła... ;)))

Opublikowano

@Lach Pustelnik  I nie przeczę że takie kobiety ważki bywają

                                przy których mężczyźni o żonach zapominają

                                potrafią sprawić że panowie śnią o nich nocami

                                stojąc w wodzie kuszą ich gołymi tyłkami... ;)

Opublikowano

@Lach Pustelnik  A ja myślę że w raju to nie Ewa zawiniła

                                tylko Adasiowi trochę się nudziło

                                namówił Ewę na wiadomo co

                                ich wygnaniem to się skończyło... ;)

Opublikowano

można się tylko domyślać, co powiedzieli

gdy już sprawdzili, jakie skarby u się mieli:

"Po co nam w raju tutaj przebywanie

skoro wąż miałby stale być w obwisłym stanie?!"

 

....

co więcej, wyłazi na wierzch boża obłuda:

wszak sam później jedną panienkę posuwał!

Opublikowano

@Lach Pustelnik  No właśnie na wolności nawet wąż

                                czuje się szczęśliwy i zadowolony

                                a kiedy jeszcze dziewczyna

                                się do niego uśmiechnie

                                jest dumny i spełniony... ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

to prawda! ta duma zwykle prężnością się objawia

podobnie jak wzniesiony ogon niejakiego ... Pawia!

...

niemniej, jak wiemy, sam uśmiech dziewczyny

to jeszcze nie wszystko:

musi wlecieć w jej gniazdeczko

to męskie ptaszysko!

Opublikowano

@Lach Pustelnik  I tak od ważki poprzez raj i węża

                                doszliśmy do pawia ogona

                                ale co tam - najważniejsze by on

                                i ona była zadowolona... ;)

                                

Opublikowano

@Lach Pustelnik  W swawoli niewoli

                                w domu czy na łące

                                i jak kto woli... ;)

Opublikowano

@Lach Pustelnik  Ważka wodę lubi

                                więc się z wężem czubi

                                i wcale jej to nie przeszkadza

                                że się wąż za zwycięzcę uważa... ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...