Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wszystkie moje kobiety

Sylwester_Lasota
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • 2 tygodnie później...
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Czarek Płatak, nie wiem czemu, ale jakoś umknął mi Twój komentarz.

Kontakty? No cóż, słowa, słowa, słowa. Słowa żyją swoim życiem, a niektóre z nich życie powykręcało do tego stopnia, że czasami trudno w nich doszukać się ich pierwotnych znaczeń. Odpowiem więc tak: staram się. Przeraża mnie jednak, że ta ostatnia, tak bardzo dobija się teraz do drzwi i okien.

Z nadzieją, że u Ciebie wszystko w porządku, bo wszyscy siedzimy w tej chwili w tym samym gu... gułagu, pozdrawiam Cię z całą możliwą serdecznością :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Radosław
      Zakochanie

      Przez Radosław · Opublikowano

      @Konrad Koper Coś jest.  
    • m1234
      Pieśń Mew

      Przez m1234 · Opublikowano

      @viola arvensis pięknie dziękuję za dobre słowo :)
    • Radosław
      Kogucik

      Przez Radosław · Opublikowano

      Och Karol ! Świetne! 
    • Migrena
      Katastrofa pustki

      Przez Migrena · Opublikowano

      Poeta, w niemym geście, pochyla się nad stołem. Długopis, wąż z kryształowymi oczami, ślizga się po stole - zimny i obcy, sycząc alfabetem, który zapomniał istnieć. Jego tusz pachnie gwiezdnym pyłem i wspomnieniem spadających słońc. Kartka patrzy na niego niczym zimne, puste niebo po burzy - gotowa przyjąć wszystko, lecz nic nie wydać, choć skrywa w sobie miniaturowe galaktyki spragnione tylko hałasu. Ich orbitujące atomy tańczą w rytmie śmiechu kwantowego kota. Chce pisać - ale słowa uciekają, robią mu w głowie kabaret. Pomysły wirują jak kalejdoskop roztrzaskanych szyb. On łapie je dłonią pełną powietrza i chaosu, jakby łowił spadające gwiazdy w beczce mleka. A w kącie jego myśli samotny smok z migoczącymi skrzydłami, podśpiewuje starożytne formuły nonsensu. Lustro pokazuje go jako klauna w płomiennych skarpetkach, pół geniusza, pół katastrofę. Jego cień tańczy własnym życiem przez dziurę w suficie, a wnętrze -  puste jak opuszczony statek w porcie z mgły, pełne echa nieopowiedzianych legend i szemrzących w nim mgławic szeptów. Śmiech i rozpacz tańczą w nim tango groteski, wirując w rytmie, którego świat nie potrafi zobaczyć za kotarą absurdalnej codzienności. Długopis drży jak skrzydło motyla w trzęsieniu ziemi. Czas pęka jak bańka mydlana. A on siedzi - groteskowy i majestatyczny w swojej niemocy - jak kamień, który próbuje krzyczeć na ocean, a ocean odpowiada mu ciszą z dna świata. W jego cieniu rośnie las zrobiony z melodii, który szepcze w rytmie galaktyk. Kartka jest morzem ciszy, falującym od pustych słów. Każda linia niewypowiedziana - wybuch gwiazdy, eksplozja koloru i śmiechu w czerni, czasem rozpryskująca się w tęczę utkaną z chaosu komet. Poeta, zamknięty w swoim własnym teatrze, czuje, że jego niemoc to najbardziej dziki, najbardziej szalony i najpiękniejszy wiersz, jaki mógłby napisać. Bo Stwórca też czasem gubi długopis, a wtedy pisze sobą, udając, że wie, co pisze.    
    • Konrad Koper
      Zakochanie

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @Radosław Na rzeczy!!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...