Bazując na mroku.

[Nelson]

Pamiętam, gdy gnił mój nieskończony umysł,

W obojętności, jak ucięty strumyk.

 

Nie wspomnę, jak niszczał mój rumak,

Na suchej traw gęstwinie.

 

W suchym Colt'cie niesmarowanego życia,

W prochu obaw i lekkiego niebycia.

 

Przyniszczony ściganiem dobra,

Szukałem grzechów, mojej wolności.

 

Ważeniem słów, przerażony,

Przy trudzie, ciężkiej, nieludzkiej, zazdrości.

 

Opowiedz mi znowu, zgubiony w strzemiennym pyle,

Nie można przecież uciec stąd.

 

Szeryf się poddał, i strzelał -  na oślep,

Zbłądzona kula, osiągnie swój cel.

 

Zabite okna, zabite serce,

Już więcej nie wrócę, to jasne, ale Ty?

 

 

Bazuję na mroku więc, najmniej ciężkie mam serce.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - są fajne fragmenty docierają do mnie.

E tam cały wiersz znośny mimo kulawego pisania.

                                                                                                      Pozd.

[Paweł Artomiuk]

Pół na pół. Najmniej ciężkie - może lekkie po prostu. Grzechy wolności 

Nie wiem nie ma takich