Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Nim zapuszczę korzenie

Moondog
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Moondog

Moondog

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

wciąż dzikie to serce targane pragnieniami
jak liście na wietrze pełne nostalgii
bez siły bez sensu w słonym skąpane deszczu
zastyga jak chwila w kamiennym posągu

 

i kruszy się zmieniając w szorstki piasek
przysypuje trumnę niespełnionych marzeń
zmieszane z błotem krwią i przeznaczeniem
ostatnia rebelia nim zapuszczę korzenie

Edytowane przez Moondog (wyświetl historię edycji)
9
Stary_Kredens

Stary_Kredens

Opublikowano
Opublikowano

wiersz bardzo metaforyczny i chwilami ta metafora się wymyka choć wydaje się być zwarta, no bo z jednej strony coś się kruszy i przysypuje trumnę czyli śmierć marzeń ,życia etc. a z drugiej strony zapuszcza korzenie  to po śmierci?  ale zapuszczać korzenie to symbol życia jak dla mnie , no chyba że trzeba umrzeć aby żyć na nowo się narodzić , a słownictwo rzeczywiście ładne

pozdrawiam Kredens

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

@Moondog91 dobre, a nawet bardzo krew w nas krzepnie i z czasem choćbym nie wiem jak bylibyśmy uparci i buntowniczy to i tak równamy krok, wyciszamy się i zapuszczamy korzenie. Takie są losu i życia koleje. ;)

 

pzdr 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      chyba że

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Sylwester_Lasota A ja od zawsze wolałam pisać, Szukałam eleganckich papeterii, znajomi przywozili mi z zagranicy, przecież nie mogłam pisać na jakiejś kartce, wyrwanej z zeszytu, może jeszcze postrzępionej. Któregoś roku, będąc w Zakopanem, poznałam chłopaka, wymieniliśmy się adresami i on zaczął do mnie pisać. Może w tych listach nie było nic ważnego, ale w każdym, na końcu przysyłał wiersz. Nie swój, ale zawsze podpisany przez autora. Po czasie, już zaczynałam czytanie od ostatniej strony, wszystko inne nie było tak ważne, jak wiersz. A wiersz, zawsze dotyczył relacji damsko - męskich, był tęskny, ciepły i jakby do mnie czy dla mnie, no i od niego. Też chciałam dołączyć przy odpisywaniu jakiś wiersz, ale nie miałam żadnej poezji, za wyjątkiem  - Wybór pism Mickiewicza, choć książek w domowej bibliotece sporo - ale nie było poezji. Od tamtej pory zaczęłam szukać i kupować tomiki wierszy. Wszystkie czytałam po kolei, a na ostatniej stronie tomiku, zapisywałam na której stronie znalazłam to, co by się nadało.  I już nie było mi smutno, że nie mam nic dla niego. Po pewnym czasie, zaczęłam się zastanawiać czy nie dałabym rady sama napisać, czegoś od siebie.  I tak się zaczęła moja przygoda z pisaniem.   Dzięki Sylwestrze, pozdrawiam serdecznie :)
    • Adam Zębala
      Dzień zaczną od modlitwy

      Przez Adam Zębala · Opublikowano

      Wyszli chłopi zboże kosić, przechodząc obok krzyża  modlitwę w ofierze złożyli.   Człowiek kijem chmury  przesuwa, niech świeci słońce i w pracy im towarzyszy.   Wielki ptak powoli opada jego ogromne szpony wbiły się głęboko w ziemię.    Tutaj zostanie i wychowa  pisklęta, kiedy dorosną  razem daleko odlecą.    Na skrzyżowaniu stary krzyż stoi, któremu złamało się jego wiekowe ramię.    Pójdą chłopi jak co dzień, rankiem ze śpiewem ptaków i modlitwę w ofierze złożą.   Ktoś ręce podniósł do góry, nad łanem zboża wypowiedział doniosłe słowa.   Za starym krzyżem zboże stoi pod złamanym ramieniem  wieniec z kłosów żyta złożyli. 
    • Sylwester_Lasota
      Rozmowa z duszą II

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Świetny tekst Alu.   Pozdrawiam.
    • Sylwester_Lasota
      chyba że

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Przyznam szczerze, zawsze miałem z tym problem. To znaczy z pisaniem listów... Był taki czas, że było bardzo miło dostać list. Niestety przeważnie na list wypadało odpowiedzieć i tu, chociaż może trudno w to uwierzyć, często pojawiał się u mnie problem z kreatywnością. Dzisiaj, jak czytam niektóre własne listy, to nie wiem czy śmiać się, czy płakać. A wiersz fajny.   Pozdrawiam
    • MIROSŁAW C.
      coś z kroniki AA

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      @Berenika97 Nic dodać, nic ująć.  Dziękuję, pozdrawiam. 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...