Betonowy...

[Agnieszka_Gruszko]

niezdolna
odczuwać ból
głaszczę dłonie igłą
czerwone pręgi
zamiast rękawiczek
empatyczne drgawki
motyla
w kokonie
betonowym
bez szansy na światło
spłukuję
pył z twarzy
niedokładnie
- łzami
niech płyną samotnie
zostawiając białe
ślady po policzkach
po oczach
w kokonie
betonowym
zamknięty
świt

[Dotyk]

empatyczne drgawki
motyla
w kokonie
betonowym
bez szansy na światło
spłukuję
pył z twarzy
niedokładnie
- łzami
niech płyną samotnie
zostawiając białe
ślady po policzkach
po oczach
w kokonie
betonowym
zamknięty
świt

choc smutno mi...to jednak..wzruszenie..bo piekne to twoje pisanie...

Mirka

[Bartuss]

podobno jest to dział w którym można wygłaszać całość komentarza .. czyli wszelką krytykę ..
no więc autorka ma tendencje do pisania oksymoronów .. zauważyłem to już w poprzednim tekście .. tutaj patrząc na wierszyk pisany w słupku .. pl przedstawiony w liczbie pojedyńczej osoby pierwszej z ostrym poczuciem winy i bezsensu otaczającego świata .. takie mam wrażenie .. wiersz nie jest ani smutny ani przejmujący .. jest po prostu pusty .. łzami nie opiszesz uczuć .. drgawki też na nic nie wskazują .. no i ten kokon - o co w nim chodzi?. betonowy na dodatek - coś pla przygniata? ciężar poczucia winy czy niemoc ?
a ogólnie .. taki sobie