Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Gdy z sił opadam

I dość już mam

Gdy sensu braknie

I śmierci czuję woń 

 

W jej oczy spoglądam 

Jak siostrę pozdrawiam 

Stęsknione wołanie

Jak krzyk kieruję doń

 

Do głębi, do głębi 

W pierwotny stan chcę 

Gdzie wieczność i błogość

 

Jak ołów i proch

Od trwogi i męki 

Wybawią mnie

 

Stój! 

Nie stanę. 

Zatrzymaj się! 

Nie. 

 

Tej walki bezwiednej

I nie-zrozumianej

Jak Werter złamany

Położę dziś kres

 

                                  I ślubuję Ci 

                            Miłość, wierność 

                     I uczciwość małżeńską

                   Oraz, że Cię nie opuszczę

                               Aż do śmierci 

 

Teraz płynę przez bezkres. 

Pokój mej duszy. 

Chciałem uczyć innych. 

To los mnie nauczył. 

Opublikowano

Witaj Wojciechu - nie za szybko się tu ktoś poddał - 

Ja bym walczył kazał czekać tej  zimnej .damie.

A ogólnie wiersz trudny ale ciekawy...

                                                                                                           Pozd.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja bym na miejscu Autora poczekał z tymi wszystkimi ślubowaniami i przysięgami, bo o kant dudy je rozbić. A potem jest tak: "Sam tego chciałeś.." albo "Widziały gały co brały..." Wielka Miłość najczęściej bywa Wielką Naiwnością. A źródło ma, jak my, bardziej przez los doświadczeni i już nie oszukujący samych siebie, w ludzkiej, prymitywnej chęci podupczenia...Autor zapewne młody jest jeszcze, ja też taki byłem i w tej pierdoły wierzyłem... Pozdro!

Opublikowano

@Wojtek a jeśli prawdą jest, że istnieje reinkarnacja - to co? Nowe życie, te same problemy, a jeszcze "kara" za to, że się ich nie rozwiązało w poprzednim życiu... Nie ucieknie się, nie wierzę, to by było zbyt proste. Sorry, takie moje refleksje po przeczytaniu ;)

Życzę peelowi znalezienia lepszej drogi. Pzdr. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...