Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@fregamo

stówę kosztowała cała ta usługa;

rymy nie na sprzedaż - historia ich długa

proste rymowanie daje ulgę głowie 

poukłada myśli i już na gotowe 

wyciszyć się można

jedni piszą nuty a drudzy rymują

trzeci co biegają a inni gotują 

ważne by coś znaleźć co da ukojenie

zmęczonej główinie po codziennym stresie.

 

dzięki za czytanie, bb

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Inni oglądają seriale. A ja z tego pokolenia co się upiera, że czytanie wzbogaca. Dzięki Anni. 

 

Można za stówę iść do fryzjera, albo wypić lepsze wino. Ważne co wycenimy, że warto było. Dzięki Iw, bb

Opublikowano

@eM_Ka fakt,

 

stokrotki u mnie kwitną

pąki puszczają forsycje i tulipany

szykują się na wielkie wyjście

(liście się śmieją do nieba) 

przebiśniegi tylko w kłopocie

co zrobić gdy śniegu nie ma 

z czym walczyć, co wyprzedzać

gdy wiosna już dawno mostkiem z jesieni wskoczyła

i forpoczty zbędne

szkoda mi krokusów, przylaszczek, sasanek

żywot ich krótki

a teraz może i bezcelowy. 

 

Ściskam ciepło, bb

Opublikowano

teoretycznie mamy zimę

ale wychodzą tulipany

gdzieniegdzie zakwitł już przebiśnieg

drzewa kalendarz mają za nic

 

a żyłach krew też szybciej krąży

koty do marca nie chcą czekać

jeleń za łanią w lesie krąży

a inny jeleń gdzieś narzeka

 

że się uwzięła jakaś łania

i chyba jemu nie daruje

więc by mieć spokój proszę pana

jestem zmuszony łani ulec

 

:))

 

 

Gość Franek K
Opublikowano (edytowane)

Miłość to choroba?

Coś tu jest na rzeczy

Lecz zachodu szkoda

Trudno ją wyleczyć

 

Złapać ją dość łatwo

Każdemu się zdarza

By ją zdiagnozować

Nie trzeba lekarza

 

Wszak wystarczy tylko

Spojrzeć w czyjeś oczy

By od razu spostrzec

Że miłość go toczy :)

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Gość Franek K
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki Beta :) Trochę ją zmieniłem.

 

Pozdrawiam. FK.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Konrad Koper Coś jest.  
    • @viola arvensis pięknie dziękuję za dobre słowo :)
    • Och Karol ! Świetne! 
    • Poeta, w niemym geście, pochyla się nad stołem. Długopis, wąż z kryształowymi oczami, ślizga się po stole - zimny i obcy, sycząc alfabetem, który zapomniał istnieć. Jego tusz pachnie gwiezdnym pyłem i wspomnieniem spadających słońc. Kartka patrzy na niego niczym zimne, puste niebo po burzy - gotowa przyjąć wszystko, lecz nic nie wydać, choć skrywa w sobie miniaturowe galaktyki spragnione tylko hałasu. Ich orbitujące atomy tańczą w rytmie śmiechu kwantowego kota. Chce pisać - ale słowa uciekają, robią mu w głowie kabaret. Pomysły wirują jak kalejdoskop roztrzaskanych szyb. On łapie je dłonią pełną powietrza i chaosu, jakby łowił spadające gwiazdy w beczce mleka. A w kącie jego myśli samotny smok z migoczącymi skrzydłami, podśpiewuje starożytne formuły nonsensu. Lustro pokazuje go jako klauna w płomiennych skarpetkach, pół geniusza, pół katastrofę. Jego cień tańczy własnym życiem przez dziurę w suficie, a wnętrze -  puste jak opuszczony statek w porcie z mgły, pełne echa nieopowiedzianych legend i szemrzących w nim mgławic szeptów. Śmiech i rozpacz tańczą w nim tango groteski, wirując w rytmie, którego świat nie potrafi zobaczyć za kotarą absurdalnej codzienności. Długopis drży jak skrzydło motyla w trzęsieniu ziemi. Czas pęka jak bańka mydlana. A on siedzi - groteskowy i majestatyczny w swojej niemocy - jak kamień, który próbuje krzyczeć na ocean, a ocean odpowiada mu ciszą z dna świata. W jego cieniu rośnie las zrobiony z melodii, który szepcze w rytmie galaktyk. Kartka jest morzem ciszy, falującym od pustych słów. Każda linia niewypowiedziana - wybuch gwiazdy, eksplozja koloru i śmiechu w czerni, czasem rozpryskująca się w tęczę utkaną z chaosu komet. Poeta, zamknięty w swoim własnym teatrze, czuje, że jego niemoc to najbardziej dziki, najbardziej szalony i najpiękniejszy wiersz, jaki mógłby napisać. Bo Stwórca też czasem gubi długopis, a wtedy pisze sobą, udając, że wie, co pisze.    
    • @Radosław Na rzeczy!!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...