nieznajoma

[23.]

nie pytaj mnie o resztę

nie wiem skąd ten smutek

albo nie chcę ci powiedzieć 

to zbyt trudne

zostawiam jej groszówkę

może będzie miała szczęście

bo do kolejki nie wrócę

 

była taka jak ja

miała coś w oczach

i zapalenie spojówek 

biało-czerwone i ciągle

przeprasza za życia

flagowa jak uśmiech

 

rozbijamy szkło na stole 

a cień otula podłogę

wtedy dostrzegam jej wzrok 

jestem zagubiony

ale za swoje. 

[Gość]

Hmmm przejmujący obraz 

Jakoś posmutniałam 

 

[23.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

,,i ciągle przeprasza za życia" ;) Postaram się o coś weselszego, chociaż mam wrażenie, że nie dojrzałem jeszcze do lekkich i wesołych wierszyków. Pozdrowienia ;) 

[Gość]

@Nieznajomy Niewidzialny to dokładnie tak jak ja :-) im więcej mroku tym bardziej wchodzę w klimat :-) 

[23.]

@Gosława Coś czuję, ze człowiek za wiele smutku bierze sobie do serca i jest naturalnie bardziej wyczulony na ten mrok. A kiedy już spotyka go szczęście, to za wszelką cenę pragnie je przeżywać, bo może zaraz minąć. A wtedy wierszy z tego niewiele ;)

Mrok jest jak ten twój ,,dzwon" z ostatniego wiersza, kiedy to człowiek ma odrobinę czasu, aby się nad nim zastanowić. Radość to człowiek raczej pożera, jak na dokładkę. :/ 

[Gość]

Nigdy nie proszę o dokładkę :-) lubię czuć niedosyt :-) 

Masz rację radosny nastrój nie trwa widocznie 

Mam wrażenie że ludzie nie potrafią cieszyć się z błahych rzeczy 

Zawsze znajdzie się pretekst aby doszukać się "drugiego smutnego dna"

[23.]

Dziękuje serdecznie @Karina Westfall

Dziękuję @Joachim Burbank @Waldemar_Talar_Talar

[Deonix_]

Dobry tekst. 

Skojarzył mi się z Nie pytaj o Polskę G.C.

 

Pozdrawiam, 

 

D. 

[23.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję. Faktycznie, coś w tym jest ;) Pozdrawiam 

Dzięki @Czarek Płatak

Dziękuję za wizytę, @Frohnixe. Bardzo mi miło ;)

[Luule]

Za drugim odczytem dostrzegłam nieśmiały urok tego wiersza, choć bije z niego powolnie jakiś głębszy smutek. Od razu za to spodobało mi się

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak jakby ta groszówka z początku i 'za swoje' było od razu w zamyśle klamrą tego wiersza. :)