Impresja

[Krzysiek Grabara]

Nie ruszał się.
Wczoraj śmiał się,
Wcześniej płakał,
Żył, jadł i pił.
Poszedł spać w dobrym
Jak na niego humorze.
Dziś już bez życia, odszedł.
Dlaczego tak?
Nagle, bez pożegnania.
Córkę zostawił tu i syna.
I mnie.
Jego obrazy wiszą jeszcze
Na sztaludze i schną.
Ten ostatni o Warszawie,
O dziewczynie, o marzeniach.
O żółtym rowerze i oczekiwaniach.
Największy.
Po drugiej stronie, ktoś czeka
Wśród drzew przy pałacu.
Na nią właśnie?
Czy na niego?
Zawsze zaskoczenie, zawsze
Coś się nie zgadza.
Teraz on się nie zgadza.
Bez życia na łóżku.
Zostawił nas, nie chciał na pewno
Ale zostawił. Pocałował
Na dobranoc i odszedł.
Na rano przygotował sobie gazetę
O pamięci i fotografiach.
Miał w planach warsztaty
Z Tomaszem.
Jak wytłumaczyć córce?
Jak wytłumaczyć, że
Już się nie obudzi.
Nie pobawi, zabiorą go
Za czas jakiś
Na zawsze.
Wiersz ma to do siebie,
Że nie musi być realny.
Jak obraz, uproszczony.
Tam tylko ja i ona.
Dziewczynka z walizką.
Pełna marzeń i oczekiwań.
Stoi i patrzy na pałac
Pogrążony w smogu
Lub chmurach.
Rower, ktoś go zostawił.
Ale dlaczego bez kół,
Bez siodełka i kierownicy?
Przypięty jak grób
Wspomnienie po właścicielu,
Który nigdy się nie pojawi.
Boję się śmierci.
Pełen marzeń, wciąż szukam
Spokoju wewnątrz siebie.
Pełen oczekiwań, które
Bez zaspokojenia pozostaną
W większości.
Ale zobaczyłem własną śmierć.
Tajemniczą, nagłą i bez sensu.
Co jest po drugiej stronie?
Czy odkupiłem swe grzechy?
Czy przeprosiłem kogo trzeba?
Na pewno nie.
Wszystko płynie, nie ma śmierci.
Nie ma narodzin, nie ma nas.
Czym jest więc życie?
Etapem? Czy jest coś dalej?
Nie chcę go marnować, ale
Pamięć wciąż jest żywa.
Wracają wspomnienia, mącą
Taflę wody. Wchodzę do Tanwi.
Po uda. Czuję wodę,
Jak opływa skórę. Jest zimna,
Ale żywa! Biorę rzeczywistości
Wycinek epicki. Zatapiam się w piasku, wychodzę i grzęznę.
Jakie to przyjemne! Tych
Złych wspomnień jest więcej.
Mało we mnie dziecka.

[JWFA]

Przemawia do mnie