Pani Irena

[szarodziej]

nie wzywa na pomoc nadaremno

ale w tylnym lusterku widać

 

nacierają barbarzyńcy

przebrani za klownów udają uliczny teatr

 

zaklina żeby odeszli

bo wezwie światło na pomoc i Madonnę

 

a przyszli bez pytania bez jednego wystrzału

podbijają serce jak serial  wschodzący rynek

albo egzotyczny owoc

 

jak długo zmieniali mapy  drogi

przestawili znaki słowa kolory

nie wiadomo

 

sprawy zaszły jak drzazga pod paznokcie

widać otwartą ranę ostatnią prostą miasto

orkiestrę  stoły i gości

 

Irena na kolanach składa ręce

zapada w ciszę

 

wiem że jesteś obok

tak blisko że nie mogę cię objąć

i tęsknię całe lata świetlne

 

próbuję z ciemności wykroić

kromkę światła na twój rozkaz

i  zbudzić się  się na nowo

Edytowane 22 Listopada 2019 przez szarodziej
Poprawiłem zamiast wystrzały na wystrzału (wyświetl historię edycji)

[Gość]

Od słowa  Irena... jest wiersz :-)