Sieję, by uwierzyć, choć jeden raz.

[Dawid Rzeszutek]

Sieję, by uwierzyć, choć jeden raz.

 

Nie, to nie były anioły.
Nie był to też wiatr północny,
a nieumarłe wspomnienie.
To ono zapisane na tajnych taśmach
zapachem i kolorem
zieleni pijanej od rosy i róż tańczących
w rytm melodii upadającego świata,
przyniosło mi nasiona wiosny i lata,
bym nie czekając na ostateczność,
zasiał je w sercu,
nie rozdartym jeszcze w milion dowodów uczuć
ani nie nadgryzionym przez pusty portfel.
W tym owocu ofiarowanym przez naturę,
jako zabezpieczenie przed szybkim świata upadkiem.

I sieję wiosnę i lato, jak co roku,
by choć mgielny trwał we mnie dowód,
że Bóg miłuje,
miłuje ten świat i w nim was.
Choć jeden dowód, gdy mi
wiary i miłości tak brak.