Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

             

                    Początek końca nas

 

Jedna myśl,która krąży od dnia tamtego

W głowie mnóstwo pytań ,odpowiedzi nie znam wciąż

Wiedziałam  ,że to co zrobię to nic pewnego

Nie masz nic do stracenia podpowiadał intuicji głos

I tak jakoś wyszło mój głos wyśpiewał te słowa

Nie było mi prosto,lecz przekroczyłam ten próg

Teraz od myślenia o tym boli mnie głowa

Co dalej będzie,Nie wiem jakie plany ma Bóg


 

Marzyła mi się wolność ,wyrażając uczucia ,myślałam że temu sprostam

Ale to tak nie działa ,droga nie jest aż taka prosta 

Marzyłam o tym  by wzbić się w niebo ,niczym ptak polecieć hen w nieznane

Lecz coś mnie trzyma przy ziemi ,to serce nieokiełznane

 

Twe słowa w pamięci miej mocno zapadały

Tam gdzie nie powinny  a jednak dotarły

Cisza bardziej niż słowa boli’

Myślałam że będzie na odwrót ale serce inaczej woli


 

Nie uciekam od tego,choć ma dusza w niewoli

Przywykłam  do tego już tak bardzo nie boli

 Mieszcząc to w sobie ,to lekarstwo wolności

Chcąc na siłę uciec ,nie uciekniesz tak od miłości



Nie każ mi czekać tak ciężko mi  jest

Może to nie miłość może tylko życiowy test

Sprawdzian który nauczyć ma nas

Doceniać i dostrzegać jak cenny jest czas

 

Za długo czekałam straciłam cię znów

I nauczyłam się jeśli kochasz od razu mów

Cię nie obwiniam to może mój błąd

By trwać muszę odnaleźć stabilny ląd

 

Czekam na  moment gdy na rozpiętych skrzydłach odlecę stąd

Zapomnę o wszystkim ,przestanę  płynąć pod prąd

Może by  teraz cokolwiek wyrazić brakuje ci słów

Gdy jednak się zdecydujesz zastanów się czy nie jest za późno już !

 

Edytowane przez Sombrero2002 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Dobry Wieczór.4 wers od końca poraża(patrz.z tond).Szczerze mówiąc nie przeczytałem tego wiersza.Nieco krótsze można znaleźć na niemal wszystkich ścianach szkolnych toalet i śmiem twierdzić, iż są o wiele lepsze.Moja propozycja :

Nie odchodź 

usycham z tęsknoty i szlocham

tak bardzo cię pragnę i kocham

jesteś moim natchnieniem

jedynym życia spełnieniem

 

Pozdrawiam i odmeldowuję się :)

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Mitylene   Pamiętasz mnie?   (Autor tekstu: Marianne Faithfull   Pamiętasz cokolwiek? Nie udawaj, że nie było wesoło Zapisz to pod hasłem "rozrywki przeszłości"   Rozglądam się po pokoju Wspominam bliskich memu sercu I chyba pamiętam wszystko Lecz przede wszystkim Ciebie Bo zawsze chodziło tylko o Ciebie   Nigdy nie interesowali mnie inni Ani to co myślą To mnie mogła przypaść Twoja miłość A Tobie cały świat Gdybyśmy tylko potrafili to sobie dać..."   (tłumaczenie: Tomasz Beksiński)            
    • @tie-break Bardzo poruszający wiersz o byciu w zawieszeniu, w oczekiwaniu, niby blisko cudzego ciepła, ale jakby zawsze odrobinę za późno, za szybą. Puenta jest pięknie skromna i boli dokładnie tyle, ile trzeba.
    • Gwiaździsta pożoga przegarnia łan podnieba, pnącze ognia rozciągając się w mętną kolumnę powietrza szczelnego jak czerń tuląca trumnę, nad jaką wisi słońca wykluta maceba.   Jestem tu — w owalu światła, u brzegu kresu, niemy, choć głośny; ślepy, choć nadal widoczny; bladym palcem naznaczam szept na ustach mroczny, jak zapis dni ludzkich na krawędzi limesu.
    • Zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę. Latarnia dławi się od światła. Przynoszę moje śmieszne słowa i karmię nimi obce gniazda.   Dawne ogniska wciąż się jarzą, nie pozwalają mi wejść dalej, niż do zacisza wiatrołapu, gdzie tylko letarg czeka na mnie.   Patrzę na ślady innych cieni, które tu przecież są u siebie; słyszę ich głosy, gdy gorąco pragną się splatać z twoim śmiechem.   Zawsze rozumiem, zawsze czekam, z niewidzialnością pogodzony, bo może jeszcze, może kiedyś - ktoś szerzej jasne drzwi otworzy.   A to co moje, deszczem spływa, jak mgliste krople - z drzew bezlistnych, a to co daję - na stracenie - skrzętnie upycha noc w klepsydry.   Byłem pomyłką od początku, będę pomyłką aż do końca, zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę,  by odbić blask cudzego ognia.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      O, tak.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...