Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

Udałem się w galaktyki.

W wędrówki dalekie.

Odwiedziłem wszystkie mgławice

Konstelacje i gwiazdozbiory

I nie odnalazłem

Siebie.

 

Szukałem tutaj na ziemi

Niewielkiej planecie w układzie słonecznym

Pośród istot mi podobnych

Wyruszałem na długie wyprawy

Odwiedzałem rożne kraje

I nie odnalazłem

Siebie

 

Poszukiwałem też w samochodzie

Podobno najlepszym, jaki powstał w ciągu 13 miliardów

Lat istnienia Wszechświata

Jechałem w nim, było mi wygodnie na miękkim siedzeniu

Dopasowanym do moich kształtów

I słuchałem pięknej muzyki

Wpatrując się tępym znudzonym wzrokiem

W niekończący się beton i asfalt szosy

Jechałem

I widziałem jak mija wszystko

Co się pojawi w zasięgu mojego spojrzenia

I chciałem czuć się szczęśliwy

Wmawiałem sobie, że jestem.

I kiedy niemal już uwierzyłem

Że odnalazłem siebie w swym szczęściu

Musiałem gwałtownie zahamować

By nie wpaść na wypalony wrak ciężarówki

Tarasującej szosę.

Kilku ludzi zginęło w wypadku.

Zakończyli swoje istnienie

Zapewne nie dowiedziawszy się nawet, kim byli.

Mnie też to nie interesowało.

Szukałem bowiem siebie.

 

Tam, w tym samochodzie, nie odnalazłem siebie.

 

Kupiłem więc piękny pałac

Z osiemdziesięcioma pokojami

I przez kilka miesięcy

Przenosiłem się z jednego do następnego

Szukając w nich siebie.

Wpatrywałem się w piękne obrazy

Boso stąpałem po puszystych dywanach

I zadawałem sobie pytanie czy jestem już sobą

I czy jestem szczęśliwy

I kiedy niemal już uwierzyłem w swe szczęście

Spadłem ze schodów i potłukłszy się niemiłosiernie

Przeleżałem pół roku w szpitalu

I sprzedałem swój pałac

Bo nie był ani bezpieczny ani

Nie odnalazłem w nim siebie

 

Potem próbowałem jeszcze innych sztuczek

Ubierałem się, na przykład,

W kosztowne i piękne stroje

I dumnie przechadzałem się miedzy ludźmi

Żeby widzieli, jaki jestem bogaty i piękny

I nabierałem zwolna pewności

Że w tych szatach staję się sobą

Upajałem się zazdrosnymi spojrzeniami

Tych, których nie było stać

Na takie bycie sobą.

I codziennie w lustrze

Po stokroć odnajdywałem siebie

A kiedy prawie się odnalazłem

Tam, po drugiej stronie lustra

Pewnego ranka, niż stąd ni zowąd

Pękło ono na moich oczach

W chwili, gdy wpatrywałem się w siebie

Piękniejszego niż byłem kiedykolwiek

I rozleciało się na kawałki

A razem z nim rozleciał się obraz

Najwspanialszego mężczyzny

Jakiego widziałem w swym życiu

I zniknął ten obraz, a z nim ON zniknął

On, który był mną

I od tamtej pory boję się spojrzeć w lustro

Żeby nie skazać na ból nieistnienia

Siebie samego - po tamtej stronie.

 

 

Zrzuciłem wiec szaty i

Zrezygnowany

Położyłem się na soczystej lace

Z widokiem na rzekę

Wijącą się przez krajobraz

Usiany wzgórzami.

Słońce świeciło mi prosto w oczy

Więc je zamknąłem

I wówczas poczułem oddech ziemi

Na której leżałem

I rześki zapach wiatru

Który gładził moje nagie ciało

I poczułem każde źdźbło trawy

Gnące się pod moimi plecami

Pod moim ciężarem.

I usłyszałem dźwięki istnienia

Szum drzew nadrzecznych

Chylących się pod naporem powietrza

Cudowne odgłosy ptasiej mowy

I tupot wszystkich istot stąpających po ziemi.

 

Zasłoniłem dłońmi przymknięte powieki

By zobaczyć ciemność

I ona tam była

Z mojej woli

Widziałem ciemność

I przyglądałem się jej

Mając nadzieję, że wypatrzę w niej siebie

Zadawałem sobie w myślach pytanie:

Gdzie ty jesteś, człowieku?

Czy jesteś w stanie zobaczyć sam siebie?

Czy jesteś tym ciałem leżącym na trawie?

Ciałem czującym ciążenie i dotyk?

Czy też może jesteś słuchem

Który słucha dźwięków docierających do twoich uszu?

A może jesteś węchem

Który czuje zapach wiatru niosący woń łąki?

A smakiem? Może jesteś smakiem

Badającym spożywalność potraw

Zasilających twe ciało w energię istnienia?

A może wzrokiem jesteś?

Przenoszącym obraz świata widzialnego

Wprost do twojego mózgu?

 

Nacisnąłem mocniej dłońmi

Na swoje oczy, by ujrzeć jeszcze więcej ciemności

I wówczas z tej ciemności wyłoniło się światło

Białe i pulsujące, i pomyślałem

Że może to moja jaźń właśnie

Że może jestem tym światłem

Elektrycznym impulsem biologicznej masy

Mózgu umieszczonego w ciele, które tak podziwiałem

W lustrze – nim się ono rozbiło.

 

Przeraziłem się nie żarty

I otworzyłem szeroko oczy

Czyżby zatem tak rzeczy naprawdę się miały?

Czy ja jestem tym, kogo nikt nie zobaczy?

A wiec nie moje ciało?

Nie moje szaty?

Uszy, oczy i nos?

I język i słowa i mowa którą się posługuję?

To nie ja jestem?

Lecz owo światełko widziane

Tylko przeze mnie?

 

Podniosłem się i

Bogaty w tę nową wiedzę

Nałożyłem na siebie proste ubranie

I buty znoszone

I udałem się w góry

Żeby zmęczyć ciało wysiłkiem.

Wyszedłem na połoniny

Caryńską, Wetlińską, schodziłem

W doliny tylko aby uzupełnić zapasy

W siedliskach ludzkich

I wracałem do swojej samotnej wędrówki

Do swojej samotnej bytności

Podziwiałem drzewa i krzewy

Góry i knieje głębokie

Soczyste łąki śródleśne

I bezdenne jeziorka znane

Jedynie zwierzynie tam się pojącej

I mnie.

Podziwiałem nie będąc podziwiany.

Bowiem nie podziwiały mnie ani drzewa

Ani góry, ani lasy

Ani zwierzęta wolno żyjące

Ani strumienie ani wody stojące.

Ani ptaki

I nie czułem potrzeby być podziwianym

 

I nie szukałem już siebie

Bo byłem

Sobą.

 

 

Czy teraz - przyłączysz się do mnie?

 

 

Wkgn2003

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano (edytowane)

Lubię wszelakie utwory o poszukiwaniu siebie i własnej tożsamości. Idziesz dobrym tropem, bo wszelaki wysiłek podnosi poziom endorfin i choćby przez to jest cenny. Inny trop to wyjazd gdzieś tam, może w Bieszczady, może do Tybetu i czy w inne miejsce, jak w filmie "Jedz, módl się kochaj". Inni piją, czy się dragują. 

Na minus przedstawiasz proste rozwiązanie, które proste jest tylko w teorii, bo wyjazd bywa często tylko ucieczka przed światem i problemami, których nie można rozwiązać. Znam wielu ludzi, którzy w ten sposób chcieli a nie znam nikogo, komu się udało, bo nie można uciec przed samym sobą.. 

 

Edytowane przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Dzięki. Ale nie musiałem się szczególnie wysilać z tą cierpliwością. Jak już się zacznie pisać, to potem samo jakoś to leci...Odpowiadam uśmiechem i również pozdrawiam:)

Fakt, masz rację. Uciec się nie da. Ale poznać... ? Do końca nigdy, ale samo próbowanie jest już niezłą zabawą:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Co*             Polacy wiedzą o panu premierze seniorze Mateuszu Morawieckim?             Wyjątkowy i nawet jak na Prawo i Sprawiedliwość - miglanc, poglądy - jeśli ma - to bardzo zmienne.             W internecie pełno jest jego wynurzeń, jednak: nie zawsze był gadułą, a znajomość z charyzmatycznym panem rabinem Shmuleyem Boteachem - ukrywał.             A przecież to rabin dość nietypowy: był rabinem studentów w Oxfordzie i popierał społeczność LGBT - prowadził również sklep z koszernymi gadżetami erotycznymi.            Shmuley Boteach znalazł się wśród 50 najbardziej wpływowych rabinów na świecie. Ma zdjęcia z Andrzejem i Agatą Dudami oraz z kard. Rysiem.   Morawiecki zjadł z rabinem kolację, o której Boteach tak napisał na Facebooku: „Miałem dziś wieczorem (koszerną) kolację z polskim premierem Mateuszem Morawieckim – łaskawie wysłuchał moich obiekcji co do polskiej ustawy o Holokauście i przedstawił własne spojrzenie na kwestie polskiego cierpienia doznanego od nazistów. Jest to człowiek inteligentny i ciepły, który głęboko zna historię i którego dzieci uczęszczały do szkół żydowskich”.   Źródło: Przegląd 
    • I. Było westchnienie. Bo było ciągle gorzej. Skóra ledwo rozciągała się na kościach. Jak prześcieradło, które już nie pasuje do łóżka. Ciało - które kiedyś przecież tańczyło, śmiało się, jest teraz ciężarem, którego nikt nie chce nieść. Nawet ono samo siebie. Juz prawie obce, chociaż ciągle twoje. II. Rurki. Zapach środka do dezynfekcji. Woda w butelce na szafce obok - jakby czekała na jutro. Pielęgniarka mówi cicho. Nie do ciebie.. Do innego  czasu. Do strzykawki, wenflonu, kroplówki. III. Ból nie ma teraz barwy. Ani kształtu. Rozlewa się jak woda z kubka na brzuchu, a zycie nie ma już siły prosić o wytarcie, o suchość. IV. Cisza tu nie jest spokojem. To sól. Wchodzi pod paznokcie. Nie pytaj, co boli. Boli wszystko, wszystko co jeszcze pamięta życie. V. Ktoś postawił kwiaty. Nie pachną. Ktoś zostawił kartkę: „Myślami z tobą” Choć nikt już tu nie czyta ani słów, ani znaków. VI. Trzeba było wtedy tylko usiąść. Obok. Bez słów. Nie próbować ratować oddechu, ani uspokajać dłoni. Ciało znało tę ciszę. Znało jej ciężar, znajomy jak brzęk aparatury w nocy bez zmiany. Skóra przyjmowała obecność jak kroplówkę - powoli, nie wiedząc, że to już ostatnia. VII. Potem już nic. Prawie nic. Aparat pikał życiem  jeszcze przez chwilę. Potem zapadła cisza. Nie absolutna. Tylko taka, której nikt nie miał siły nazwać tym jednym, jedynym słowem. VIII. Zza drzwi dobiegł stłumiony szept. Zmieniono pościel. Zamknięto okno. Subtelny dzwięk wentylacji dopełniał ciszę. Kubek wciąż stał na stoliku. W wodzie - twój włos. Jak jedyny ślad po kimś, kto właśnie przestał być.  
    • "A Stany Zjednoczone Ameryki Północnej muszą wreszcie zrozumieć, iż w interesie Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej nie jest wspieranie dyktatury w Niemczech, dyktatury na Ukrainie i dyktatury w Izraelu - to my mamy przewagę - możemy wyjść z Unii Europejskiej, Paktu Północnoatlantyckiego i Trójkątu Weimarskiego i zawrzeć sojusz wojskowy z Federacją Rosyjską lub z Republiką Turcji, Konfederacją Szwajcarii i Republiką Iranu."   Filozof Łukasz Jasiński 
    • @[email protected] Miło, że doceniasz, dziękuję, pozdrawiam! Życzę głębi weny na ten weekend i na następny.
    • @Berenika97 Subtelna, ale przejmująca opowieść o dzieciństwie - nie tym idyllicznym, ale o takim, które zostało zatrzaśnięte, schowane, może nawet celowo wyparte. Obraz skrzyń i zepsutej lalki przywołuje poczucie utraty, milczenia i emocjonalnej izolacji. Piękna i bolesna diagnoza traumy - czegoś, co nie daje się zapomnieć, a jednocześnie trudno o tym mówić. Zostaje jak siniak.   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...