Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Czy odebraliśmy władzę naturze?

 

Zaczęliśmy przy ognisku 

I polecieliśmy na księżyc 

 

daleko bardziej wierzę 

bosonogim królom 

i błaznom którzy zagubili 

poczucie humoru

niż w szum laboratorium aparatury

złożonej z ludzkich mózgów 

ja dziki kontra ja społecznie związany 

w klatce kultury z miską

zielonej pożywki pod nosem 

śledzę wzrokiem muchę 

usiadła na jeszcze moje ciało 

czy pora ponownie porzucić ja?

 

ja mrówka ja pszczoła 

ja strzępka grzybni 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez Lahaj (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zawsze znajdzie się coś do poprawki, zwłaszcza gdy czyta się tekst przez pryzmat własnych  "słowotworów". I nie ukrywam, poddałbym ten wiersz retuszom. Ale to ja i moje "widzimisię", które nie ma zamiaru naruszać autonomii autora. 

ogólnie tekst niezgorszy, przedmówca ma rację. Zwłaszcza, że pytanie zostało postawione już w tytule.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jestem za najszerszym możliwie ujęciem pojęcia natura. Trochę żongluje tutaj znaczeniami ale tylko trochę;-) Pytanie na ile to my sami niszczymy siebie i to co nas otacza. Ja uważam ze człowiek jest deterministyczne ustawiony w trybach ewolucji. Choroby cywilizacyjne i inne współczesne plagi to sito przez które prześlizgnie się najbardziej dostosowana pula genów. W wierszu poruszam jeszcze grecki problem idiotes vs polites.

Opublikowano

"Zaczęliśmy przy ognisku 

i polecieliśmy na księżyc "

W międzyczasie zanieczyściliśmy morza, rzeki, oceany 

Postęp jednak niesie za sobą spustoszenie 

 

Opublikowano

@Gosława dyskutować można nad słowem postęp jak również nad zakresem spustoszenia. Wyczytałem ze zbieracz-łowca miał większy mózg niż człowiek pocz. XXIw. Myśle ze bez ludzi ziemia poradziłaby sobie z zanieczyszczeniem bardzo szybko. Z ludźmi tez poradzi tylko w inny sposób;-)

Opublikowano

O tym samym pomyślałam 

Już się zaczynają anomalie pogodowe 

Strach pomyśleć co będzie za kilkadziesiąt lat 

 

Opublikowano

Dobry, refleksyjny tekst. Czy odebraliśmy władzę naturze? Myślę, że jednak nie, choć uparcie do tego dążymy, akcentując to na każdym kroku.  Ale to natura nas obezwładni, podziękuje. Bardzo mi się podoba wers

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I to jest clou wiersza. Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Leszczym Nie wiem czy dobrze zrozumiałem... Ale Dicka szanować należy. Tu przed chwilą rozmawiałem z kolegą @Simon Tracy. I też opowiada, że się wycofał ze świata na ile to możliwe. Taka wewnętrzna emigracja. Mnie akurat na ten moment nie stać na takie rozwiązanie, ale może kiedyś... Dzięki za podzielenie się swoją perspektywą.
    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...