Popatrz ze mną w otchłań

[Sekret]

Jak to jest być niebytem, który
nie musi niczego pochłaniać?

Konsumować otoczenie w nieustannej
próbie nasycenia się własnym ego
Przeżuwać etykę i trawić filozofię
będąc ciągle zachwyconym swoim jestestwem
jakby miało być ono lepsze od wszystkiego
innego.

Jak to jest być nicością, która odnajdzie
w sobie wszystko, czego zapragnie?
A że nie pragnie niczego to Nic znajduje
- odnajduje nicość samą więc siebie.

Chciałabym zamknąć umysł o który tak dbałam,
by był otwarty. Odrzucić rozpraszające „chcenia”,
takie jak to teraz, które źródłem są porażki
i praprzyczyną cierpienia.
Zasnąć i obudzić się będąc martwą materią.
Choćby wazonem.

Jak to jest być wazonem? Istotą użyteczną właśnie
ze względu na zawartą w niej pustkę, a nie próżnym
kwiatem marnie więdnącym na oczach kosmosu?

Edytowane 24 Października 2019 przez Sekret (wyświetl historię edycji)

[Paweł Artomiuk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To co zaznaczyłem bardzo mi się podoba. 

Pzdr. 

[Krzysic4 czarno bialym]

Fajne dobra mocna puenta ja bym wyrzucil jedynie 

We wrzacym wnetrzu wychlodzone szczecie 

 

Nasze naszym tak ciut za blisko siebie w tym wersie i w mojej opinii nie potrzebne 

Pozdrawiam

 

 

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... bardzo filozoficznie, tak pewnie miało być. Wiersz wciąga i... czytając go, "malowały"  mi się obrazki z filmów

Jana Jakuba Kolskiego, zupełnie nie wiem, dlaczego. Bardzo lubię jego filmy. 

'zagarnęłam cytatem' to, co przeczytałam dwukrotnie. Ciekawie jest.

Pozdrawiam.

[Saint Germaine]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.