Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Sylwester_Lasota oj tak, przywolales mi obraz wielkiego głodu w Ire, który tak często przywołują w filmach, obrazach, sztuce, szeroko pojętej......jeżeli byłbyś zainteresowany, to mam kilka tytułów naprawdę wygrywających duszę filmów o tej tematyce...a ja jak zwykle na smutno.... pozdrawiam 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie bardzo mi ten tekst pasuje do "lepieja", który - według mnie - winien wnosić coś humorystycznego, a nie przywoływać smutnego, często tragicznego losu ..

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W sumie to zgoda, ale myślę, że należy pamiętać, że lepieje, są wariacją na temat bardzo starej, ludowej formy mądrościowej, która wcale nie musiała być w treści aż taka wesoła.

Przykłady:

Lepiej źle jechać, niż dobrze iść.

Lepiej z mądrym zgubić, niż z głupim znaleźć.

Lepszy rydz, niż nic.

Lepszy wróbel w garści, niż gołąb na dachu.

Lepiej się z mądrym sprzeczać, niż z głupim godzić.

Itp., itd.

Nawiązując więc do źródeł, pozwolę sobie nadal eksperymentować z tą formą.

Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Trochę już wiedziałem, trochę doczytałem, wiem też, że klęski głodu zdarzały się w różnych częściach Świata, zbierając często obfite żniwo (vide Ukraina - 6-10 mil. ludzi). Mój tata jako młody człowiek trafił do niemieckiego obozu, tzw. Baudienstu. Był wysokim mężczyzną, ponad 180 cm wzrostu. Gdy go stamtąd zwolniono, ważył 36 kg. do końca życia powtarzał, że głód, to jedna z najgorszych rzeczy jaka może nas w życiu spotkać. Chcę tylko powiedzieć, że wiem, że głód to nie jest powód do żartów i miałem pewne opory przed wysłaniem tego lepieja na forum. A napisał się tak jakoś... sam (?).

Pozdrawiam serdecznie :)

Też to widzę, ale myślę, że już chyba tak zostanie.

Przypomniało mi się pewne zdarzenie z dalekiej przeszłości. Czytałem w jakimś czasopiśmie anegdoty. Każda kolejna była śmieszniejsza od poprzedniej, byłem już nieźle uchachany, gdy Przeczytałem, o jakimś mężczyźnie, który wyskoczył przez okno z czwartego piętra szpitala, nie mogąc przerwać ataku czkawki. Początkowo rozbawiło mnie to jeszcze bardziej, potem doczytałem, że czkawka męczyła go nieprzerwanie od, bodajże półtora roku. Mówiąc szczerze, mocno zastanowiłem się, z czego naprawdę tak się śmieję. Myślę, że trochę podobnie może być z tym lepiejem. Może się mylę, ale zostawię go takim jakim jest.

Dzięki za poświęcony czas.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Już tytuł zwiastuje smakowitą zawartość.   Wydaje mi się, że jądrem tego wiersza są zioła (lubczyk, pietruszka, seler), jako łącznik między rzeczywistością liryczną i kulinarną, między tym, co materialne i duchowe. Oznaczają one zmysłowość (zapach, kolor), która poprzez funkcję sensoryczną otwiera się na świat symboli. W końcu to z doznań zmysłowych nasz mózg rekonstruuje obraz świata.
    • To mi przypomniało dowcip. W pewnej wiosce wydarzyła się powódź i woda zaczęła zalewać domostwa. Jeden człowiek wlazł na dach swojego domu i zaczął modlić się do Boga, błagając o ocalenie. Po jakimś czasie do zalanego domu przypłynęła łódź, a kierujący nią człowiek zawołał: - Hej ty, tam na dachu, zejdź, to cię uratuję. Gość z dachu odkrzyknął. - Nie trzeba, mnie uratuje Pan Bóg. I dalej zaczął się modlić. Po kwadransie przypłynęła druga łódź i sytuacja powtórzyła się. Po półgodzinie przypłynęła trzecia łódź, lecz facet na dachu wciąż odpowiadał, że nie potrzebuje pomocy, bo Bóg na pewno go wysłucha i ocali mu życie. W końcu woda powodziowa podniosła się jeszcze wyżej, i człowiek z dachu utonął. Po śmierci, gdy już trafił na Sąd Ostateczny, zaczął się awanturować z Panem Bogiem: - Dlaczego mnie, Boże, nie uratowałeś przed powodzią, gdy się tak do Ciebie modliłem, tak Ci ufałem!? A na to Pan Bóg: - Jak to!? Toż wysłałem do ciebie trzy łodzie, a ty z żadnej z nich nie skorzystałeś!
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Wiatr wieje, dokąd chce. - cytat z Biblii. Jeden z kluczy do wiersza.   Pierwsza cząstka utworu może odnosić się do Ukrzyżowania, a jeśli ze św. Janem Ewangelistą powrócimy do początku Wszystkiego i do sprawczej mocy Słowa, to uwięzione  (w ciele umierającego Zbawiciela) słowo jest dopełnieniem tego cyklu, końcem, ale i początkiem. Jednocześnie wiatr (duch, boskość, omnipotencja) staje się wektorem nadziei na życie, trwanie, stabilność świata. Wyobraziłem sobie Słowo jako znak, który należy do materialnej części rzeczywistości, i jego sens, niesiony wszechmocnym powiewem (rzeczywistość duchowa); na tym klasycznym semantycznym dualizmie można oprzeć interpretację nie tylko wiersza, ale całej koncepcji Genesis, a także zwycięstwa życia nad śmiercią.  
    • Świetnie napisany. Uśmieszek w tekście - sympatyczny signum temporum. Puenta wieloznaczna, ułożona wielowymiarowo (a to niełatwa sztuka, biorąc pod uwagę, że chodzi raptem o trzy słowa), może być nawet zinterpretowana w duchu chrześcijańskim (jestem tego prawie pewien). Pustka lub chaos moralny to diagnoza oczywista w aktualnej rzeczywistości. Kiedy widzę popisy antyreligijnych szyderców, to zawsze przypomina mi się wiersz Szymborskiej Ostrzeżenie:   Nie bierzcie w kosmos kpiarzy, dobrze radzę. (...)   To tak a'propos twojego do góry nogami.      
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Nie miało być czasem bez tego drugiego to?   Pozdrowienia od Telimeny.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...