Pani Regina nie otwiera drzwi do szafy

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

Dziś pani Regina ogląda paradę -

- jak biją tęczowych golone młodzieńce,

bowiem wolną strefę pod but okupacji

kolorem chcą przejąć bezbożne odmieńce.

 

I już pierwsza raca się święci na bruku,

dzieciątko w cierpieniach się rodzi z odsieczą:

napięte są mięśnie, o bruk stukot butów,

krwią żyły wezbrane, że niemal nie pękną.

 

Prze korzeń wzburzony i widać już główkę,

tak wspólnym wysiłkiem krwi z łona dobywa,

i główką uderza w policji tarcz hufiec -

- tak korzeń narodu dzieciątka używa.

 

I pani Regina, wzburzona po kraniec,

chce włączyć się w poród, więc wkracza do bitwy,

i rzuca na szaniec drewniany różaniec,

spod piersi dobywa modlitwy jak brzytwy,

 

i rękę wyciąga do półki regału

gdzie Święta Rodzina z żelaza i drewna,

a sztywna jak tarcza przeciwko komarom,

tej pladze co zdrową krew rodzin chce chłeptać.

 

Sam biskup z katedry, ogólnie po ludzku,

śle mowę dziękczynną, że stoi na straży,

bo model rodziny wyciera wciąż z kurzu,

aż sam Jezus Chrystus chce wyjść do niej z szafy.