Limeryki "kremlowskie"

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

1)

 

Pewien gość z Kremla był słodszy od malin,

w diabła nie wierzył aż poczuł swąd spalin.

Szto tak waniajet?

Czort tolko znajet –

- powiedział, a diabeł wsadził mu stal in.

 

2)

 

Ów klasyk kremlowski, poczytny i w modzie,

co w krwi raczej chodził niżeli po wodzie -

- ktoś co dzień na świecie

cytuje go przecie,

cokolwiek zleżały jest nadal na chodzie.

 

3)

 

Ów klasyk kremlowski był wtedy i teraz

jest wciąż aktualny, i nadal nie sterał

w piwnicy go szczur,

ni grzyb, robak, mól,

codziennie krawatem ktoś kurz z niego ściera.

 

4)

 

Urzędnik na Kremlu – to proste jak drut:

gdy ktoś zgłosił „ale” – to spławił na wschód,

wyznawał materię,

a nie fanaberię,

że śmierć na wschód spławił – raz śnił mu się cud.

 

5)

 

Raz ważny gość z Kremla co wierzył w materię

a nie w fanaberię i miał fana – Berię,

gdy przyszła kostucha,

utracił hart ducha,

i stopy jej lizał jak pies kokieterier.

 

6)

 

Ważny gość z Kremla nie był tak wcale,

będąc zajętym, głuchy na żale:

odsyłał do Berii,

a ten do Syberii –

- rozległej księgi skarg i zażaleń.