Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No i bardzo dobrze, tak powinno być:) Jeśli jeszcze mogłbyś uściślić, co tu nie pasuje, byłabym wdzięczna, bo może rzeczywiście jest coś nie tak, czego nie dostrzegam...
Opublikowano
zapach żywicy
ulatują świetliki
iskry z ogniska


[Noriko]

W komentarzach powyżej jest dużo wahania odnośnie poprawności
budowy tego haiku. I słusznie. Jest to konstrukcja bliska granicy nie-haiku,
ale jest jeszcze po tej właściwej stronie.
To, czy jest jakieś powiązanie tematyczne, nie ma większego znaczenia -
ważniejsze jest powiązanie gramatyczne.
Haiku generalnie składa się z dwóch fragmentów zdań.
U Ciebie druga część haiku stanowi gramatycznie jedną część składającą
się z jednego orzeczenie i dwóch podmiotów (w warstwie podstawowej):

zapach żywicy --
ulatują świetliki,
iskry z ogniska

W drugiej warstwie dochodzi już do "wymieszania" świetlików i iskier ;-)

Trochę podobne jest haiku:

szara ulica
opona mąci strumyk
kolory tęczy

[Marion]

które w drugiej części haiku ma jedno orzeczenie i dwa dopełnienia bliższe.

Rozróżnienie co jeszcze jest, a co już nie jest haiku jest bardzo ważne.
Na tym forum i na niektórych polskich vortalach poetyckich często
pojawiają się utwory składające się z trzech zupełnie oddzielnych fraz.
Na forach zagranicznych przeciwnie - każdy wystrzega się formy użytej
przez Noriko czy Marion, bo od razu budzi ona sprzeciw.
A tłumaczenie, że "stary staw" Basho to jeszcze cięższy "przypadek",
nie zawsze jest możliwe.

Aha, zapomniałem dopisać, czy utwór mi się podoba, czy nie ;-)
Podoba mi się. Nie odczytuję go jako nachalnej próby przyrównania
świetlików do iskier lub odwrotnie. Odbieram go jako chwilę zadumy,
taka bezmyślną - zmysłową ;-)

Pozdrawiam,
Grzegorz

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @TectosmithBardzo dziękuję! Niestety muszę się z Tobą zgodzić, bo te piękne zwierzęta mają coraz mniej przestrzeni. A mimo ochrony (bardzo dziurawej) nadal są zabijane. 
    • @huzarc Pokazałeś coś, co większość z nas woli wyprzeć – biurokrację cierpienia, a przede wszystkim tę straszliwą rutynę, którą ludzie muszą sobie zbudować, żeby przetrwać w pracy z tym, co niewyobrażalne. Najbardziej poruszające jest dla mnie to, balansujesz między okrucieństwem szczegółu („pękł jak pomidor") a momentami nieoczekiwanej ludzkości – te czerwone jagody, to zastanawianie się, które są słodkie. To nie cynizm, to mechanizm obronny. Sposób, w jaki umysł szuka czegoś normalnego, żywego, gdy jest otoczony śmiercią. Prokurator w szpilkach, maszynista z dwudziestym wypadkiem w życiorysie, spór o to, czyja to sprawa – to wszystko brzmi absurdalnie, ale właśnie w tym absurdzie jest prawda o systemie, który musi sobie jakoś radzić z tragedią, więc zamienia ją w procedurę. I ten deszcz, który pada na początku i na końcu – obojętny, ciągły, zmywający wszystko i nic nie zmieniający. To wiersz trudny, mocny i ważny.
    • @Amber Bardzo subtelny obraz listopada — nie jako końca, ale cichego przejścia w inne trwanie. Podoba mi się ten szept między wierszami, w którym chłód nie jest wrogi, tylko potrzebny.  Pozdrawiam serdecznie. 
    • poezję i prawo  łączy wspólna rzecz dziś interpretuje każdy tak jak chce
    • @Berenika97Bliski mi ten manifest. Z tym, że niestety muszę powiedzieć, że wilki nie przetrwają (i nie tylko wilki) bez świadomej ingerencji człowieka. Jeśli zaś idzie o samych ludzi to wykazali się po prostu strachem, zawiścią i bezmyślnością.  Dobrze napisane. Pozdrawiam serdecznie.   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...