Do Girolamy

[Karol Żandarski]

DO GIROLAMY

 

GIROLAMA

Rzekliście mi przed chwilą, że nasze życie jest sumtne.

Nie podzielam bynajmniej waszego zdania, Miguelu.

Jest dom, jest ogród, nauka dzienna i są biedni. Jest wielu, wielu biednych ludzi w Sewilli!

Oskar Miłosz Miguel Mañara

 

Jest wielu, wielu biednych ludzi w Zgorzelcu, Girolamo!

 

Kręcą się wokół stacji benzynowej, na której pracuję, i okolicznych sklepów spożywczych, przesiadują na ławeczkach wzdłuż deptaku: grzeszni, brudni, śmierdzący, nietrzeźwi, uprzejmi i przyjaźni.

 

Ty biednymi nie gardziłaś, Girolamo. Jest ich wielu, wielu w Zgorzelcu i miałabyś tu co robić.

 

• Hej, stary – mówi do mnie.

• Hej, słyszałem, że piwa kradniesz – zagadnąłem, chcąc go napomnieć.

• To nie ja, to Fiołek. Policja go zabrała. Ja jestem grzeczny chłopak. Pieniądze zarabiam pod Lidlem. I bardzo dobrze, że go zabrali, brudasa. Ja jestem czysty. Czasem sobie wezmę wodę. Spodnie mam wyprane, skarpetki, wyprane. Pranie rozwieszam sobie między drzewami, wracam i jak nowe. Bezdomny, ale czysty. A że wypity, to wypity. Lepiej się zasypia. W lasku śpię. Mam dwa materace. Słoik też taki mam. Po zupę idę do kościoła i dziękuję. Zaraz też idę do Lidla coś zjeść, a potem wracam do lasku dalej spać.

 

Takich przyjaciół zyskałem na stacji, Girolamo, i nie miałem z tych znajomości żadnych korzyści. Miałaś rację, nie smutek był w sercach naszych, ale Jego radość. Niedługo również i ja odpocznę od moich mozołów, bo idą wraz ze mną me czyny. Nagroda dla tych, którzy okazywali miłosierdzie.