Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

***(jak bardzo trzeba)

23.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

23.

23.

Opublikowano
Opublikowano

Jak bardzo trzeba sił
gdy nic nie wychodzi
jak wielkie chęci, abyś żył
gdy każdy w ciebie zwątpił.

 

Ile jeszcze lat na świecie
trwać będziesz jak zapałka
samotna i zapalona na czas
żeby hucznie zgasła.

 

I poniesie ją wiatr
twą jedyną myśl
że może to świat
nie chciał abyś był
sobą.

3
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Justyna Adamczewska

Justyna Adamczewska

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nawet nie wiesz NN, jak potrzebowałam takich słów. 

 

Wiersz taki akuratny dla mnie. 

Ja wiem, ze w siebie i swoje możliwości trzeba uwierzyć. No pomoc innych ludzi tez niezbędna, ale przecież masa jest ludzi, którzy rozumieją i rzeczywiście pomagają. Są cierpliwi. 

 

Tak, ciekawe. 

 

One zawsze sa samotne i samotnie się wypalają. Trach - nie ma ognia, zostały zwęglone resztki. 

 

Być sobą. To trudne. Brak akceptacji - jeszcze trudniejsza sprawa. 

 

Dzięki za ten wiersz. J. 

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
23.

23.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wow! To bardzo dobre i zasadne porównanie. Jakieś parę lat temu (albo kilkanaście) słyszałem ten utwór Boba Dylana. Kto wie, może zostawił we mnie cząstkę takiej ,,wyliczanki" ;) TSA nie znałem, a bardzo inspirujące i ciut tajemnicze. Dziękuję i pozdrawiam ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Łukasz Jasiński
      Matka Wiedzy

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @Nata_Kruk   Jestem ewidentnym przykładem głównego bohatera z "Syzyfowych prac" Stefana Żeromskiego...   Łukasz Jasiński 
    • Laura Alszer
      Cięcie

      Przez Laura Alszer · Opublikowano

      @andreas Odbieram to jako komplement. Dziękuję i pozdrawiam 
    • Łukasz Jasiński
      Matka Wiedzy

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @Nata_Kruk                                        Wyrywek Mądrości             Badanie zostało przeprowadzone dnia dwudziestego piątego maja w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym roku ze względu na całkowitą utratę słuchu.           Wynik badań psychologicznych: rozwój umysłowy oceniany w oparciu o wyniki badań Skalą Leitera kształtuje się powyżej poziomu inteligencji przeciętnej, orientacja przestrzenna, koordynacja wzrokowo-ruchowa jak również funkcja grafo-percepcyjna powyżej normy dla wieku, na dobrym poziomie myślenie logiczne i rozumowanie przez analogie. W sytuacji zadaniowej, która nie angażuje mowy, chłopiec chętnie i samodzielnie pracuje, dobrze koncentruje uwagę i jest dość wytrwały. Nie inicjuje kontaktu werbalnego. Odpowiada na bardzo proste pytania dotyczące klocków, obrazów itp. itd. Na pytania oderwane od konkretnej sytuacji reaguje zahamowaniem, a nawet przejawami negatywizmu - buntem. Niepewny, nieufny i gotowy do natychmiastowego wycofania się z kontaktu w obliczu niepowodzenia.           Jest to formalnoprawny dowód potwierdzający, że posiadam wrodzoną inteligencję jako osoba z nabytą niepełnosprawnością - niesłysząca, nielegalnie - bezdomna (teraz już nie - mam już należny prawnie lokal socjalny), jednak: myśląca - samodzielnie.   Łukasz Jasiński (skopiowałem z mojego życiorysu - "To Życia Rys" - można znaleźć na moim profilu)
    • piąteprzezdziesiąte
      Baśniowy chłopcze

      Przez piąteprzezdziesiąte · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Konrad Koper
      Baśń poetycka

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Sierota ćwiczyła piruety, nie rozumiały jej macocha i przybrane siostry. Tańcem zachwycił się gwiezdny książę. Gdy sierota sprzątała, zjawił się. Po dłuższym milczeniu, wzięli się za ręce i zatańczyli z Ziemią i planetami.   Po najpiękniejszym piruecie ulecieli w kosmos. Przybyli do pałacu na jasnoniebieskiej gwieździe. Do dzisiaj tam mieszkają. Gwiazda migocze, odgrywając przepiękną melodię.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...