Plastikowi ludzie

[Misfit]

Samotnie płyniesz pod prąd rzeki ulicy
Mijając tysiace bezkształtnych figurek
W oknie autobusu, w naściennym bilbordzie
Wszędzie te same, puste, zimne twarze
Bez swoich emocji i bez swoich myśli
Bez swoich łez i bez swoich marzeń

Plastikowi ludzie
Jednakowi ludzie
W wymierzonym biegu
Z zegarkiem na rece
Płaczą i śmieją się
O stosownej porze
Bacząc, by przypadkiem
Nie wypaść z szeregu

[Olka C.]

hmmm....Ten utwór przypomina trochę tekst piosenki,jest bardzo bezposredni. Moim zdaniem nie wnosi on niczego nowego do poezji,zbyt banalne sformułowania. "Plastikowi ludzie
Jednakowi ludzie" nie ma nic czego nikt wczesniej by nie uzyl. Przydaloby sie tu troche ciekawych porownan. Mozna by tez spojrzec z troche innej strony na temat,dosc nietypowej,gdyz mysle ze w dorobku kazdej wrazliwej i piszacej osoby znajdzie soe wiersz o podobnej tematyce. pozdrawiam.

[Catalina Acosta]

Nihil novi, niestety.
Dobrze by było albo ujednolicić interpunkcję, albo ją zlikwidować.
"Prąd rzeki ulicy" - brzmi fatalnie.
Zresztą, co drugie słowo tak brzmi.

Pozdr.

Catalina