Dobry człowiek

[Koziorowska]

Dobry człowiek

 

przeraża mnie człowiek
jego najserdeczniejszy dopracowany uśmiech
jakiego nie skąpi nikomu
boję się przyjaznego wystudiowanego spojrzenia
sprzedawanego wszystkim za pół grosza
uciekam przed kojącym upozowanym dotykiem
smak znają prawie wszyscy
nie chcę słuchać szeptu
łagodzącego wszelkie spory i niedomówienia
nie rozumiem ani jednego słowa
to nie jest przeciętny język
człowiek proponuje mi bezinteresowny spacer
nagle umarła mi babcia
i jutro pogrzeb
człowiek ma schludnie przystrzyżone włosy
obowiązkowo piwne oczy
i dla urozmaicenia parę piegów
co zimę odlatuje do ciepłych krajów wraz z resztą
człowiek nieodwołalnie ma żonę i trójkę dzieci
jak należy

 

wiecie co
mimo wszystko
chciałabym czasem zostać
takim dobrym człowiekiem