swetry utracone w przestrzeni

[Marek_Mikutowicz]

za tę miłość utraconą w przestrzeni

oddam łżę ostatnią która nic nie zmieni

moja droga Azumi gdzie masz oczy

czy widzisz niebo w marmurowym swetrze

 

jeszcze jesień na drzewach mówi ptakom

dzień dobry panie profesorze dobry dzień

a my jedziemy na rowerze w drogę

czy widzisz ten cień nad drogę poukładany

 

za ten miecz w twoich dłoniach odkryty

przemieni się deszcz w rosę i oczom zdobyty

wezuwiusz pokaże drogę - poczekaj

az powstanie pomnik niezdobyty - ruszaj

 

A te liście na drzewach niczego nie dają

maj kwitnie jak brzozy jak jesień odchodzi

jedziemy teraz na rowerze przez park zielony

i maj kwitnie raz jeszcze wiosną ożywiony

 

A ta woda co może tylko płynąć

co widzimy teraz panie profesorze

że ta jesień jeszcze zginie w twych dłoniach

jak ten obraz perfekcyjny w kolorze

 

widzisz jak składam dłonie w marmurze

niewzruszony jak miecz podniesiony wysoko

czy ty jesteś ze mną w zgodzie jak jutro

kto zazdrości twym oczom od przestrachu i mroku

 

 

Edytowane 27 Maja 2019 przez Marek_Mikutowicz (wyświetl historię edycji)

[jan_komułzykant]

jeden sweter rzeczywiście się zatracił, łży jednak nie oddam - trochę Turecki był. :)

A tekst zagadkowy - przynajmniej dla mnie.

[iwonaroma]

ale łżesz ;)

[Alicja_Wysocka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Popraw to, bo mi się się chce założyć łyżwy na łży :)