Mój świat

[Agnieszka Niewińska]

Zawsze mam otwarte drzwi
wchodzę i już lepiej mi
czuję powiew mej natury
zostawiłam ją tu kiedyś,
kiedy weszłam pierwszy raz.
Ja pamiętam tamtą chwilę
jakby było to dziś rano
ze wsystkimi szczegółami.
Tu nie grozi mi już nic,
lecz przydarzyć może wszystko.
Mogę latać, mogę pływać
nawet do najdalszych krain
w kilka sekund w Nibylandi
lub też w Stumilowym Lesie
do Doliny Muminkowej wyobraźnia mnie zaniesie.

Coś wyrwało mnie z wędrówki
ponad wierzchołkami chmur.
To komórka zadzwoniła,
w sercu poczułam ból.
Odebrałam, to pomyłka
teraz w sercu jest już żal
czy uda mi się wrócić?
w niebo błękitne się wzbić.
Zaraz spróbuję ponownie,
o! otwarte drzwi.