Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

[...zakwitam...]

Tomasz_Biela
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Tomasz_Biela

Tomasz_Biela

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

 

 

 

Salvdor Dali rzucił okiem – czas już wymienić

zawilgotniałe posłanie wykrochmalone przez zimę

stojaki krzewów zdrętwiałe zaczynają plastykę odruchów

zastygłe płomienie pękają

pąki kwiatów łaskoczą oczy

 

ptaki nie czekając na oklaski po swojemu biegają po pianinie

strojąc fochy rozdziobują sobie nawzajem fraki zaplatając

struny wokół pni wybuchają dźwiękiem trącone pieluchy aniołów 

 

w dziuplach zaczyna się nauka latania – ile można być przyziemnym

ludziom pozostał taniec po dywanach wyszytych z barw pyłów

unosimy się ponad abażury drzew zdmuchując kurz

 

na wdechu blanszuję marcepanowo-owocową woń

najedzony wiosennym porankiem mogę przełknąć szarość

i iść dalej rozkoszując się watą cukrową powietrza

 

faszerowany zakwitaniem

zakwitam

jak winorośl serce rozbija puls

w każdy zakątek wiosny

Edytowane przez Tomasz_Biela (wyświetl historię edycji)
3
Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

 Ja w kwestii ornitologicznej. Na latanie jeszcze za wcześnie. Najpierw trzeba uwić gniazdko, potem prokreacja, wysiadywanie itd. Uczymy się latać później. Wiem że dla poetów to nie ma znaczenia, ale dla poetów-ornitologów owszem :) Pozdrawiam. FK.

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Pan_Fei

Pan_Fei

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Ja wiem, że Salvador zobowiązuje, ale całość – wygrana miejscami na bardzo wysokim „C” – wyszła mocno przyciężkawa, nawet jeśli przyjąć, że ta pompa to zabieg celowy, bo przecież „ile można być przyziemnym”. Przełknięcie „wiosennego poranka”, niestety, przychodzi mi z większym trudem niż Peelowi. Podobnie mam z „plastyką odruchów” „abażurem drzew” „blanszowaniem marcepanowo-owocowej woni”, „puchem powietrza” i tą masłomaślaną „mgłą chmur”.  Chciałbym, żeby chodziło tutaj o ironię, nie dostrzegam jednak w Twoim wierszu niezbędnego w przypadku stylistycznej zgrywy/batosu dystansu do języka i jego samoświadomości uzyskanej z pomocą  zręcznych meta-zabiegów. Pierwszy wers dowcipny, z pomysłem; reszta też mogłaby zyskać na przymrużeniu oka . (Co nie zmienia faktu, że w gruncie rzeczy fajnie, że wiosna.)

Pozdrawiam serdecznie,

G.

Edytowane przez Pan_Fei (wyświetl historię edycji)
Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaskoczyłeś mnie Dalim, bo ten malarz, mnie akurat, absolutnie do niczego  nie zobowiązuje.... :)

Nie lubię jego obrazów. Najbardziej bliski mi "opis" odbioru, to słowa Marlett... podpisuję się pod nimi...

Dali będzie/jest wymazany..;) wolę chociażby Chełmońskiego.

Pozdrawiam.

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Simon Tracy
      Kwiaty cmentarne

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @hollow man Problem leży najpewniej w tym, że moja poezja modernistyczna jest poezją nie dla oczu i serc a dla "współodczuwania egzystencji". Moja poezja nie moralizuje, nie pociesza, nie nadaje kierunku ani celu. Nie jest buntem ani wyzwalaczem. Jest brutalnie szczerym opisem prawdy egzystencjalnej dekadencji. Granicznym stanem ontologicznym, zawieszonym pomiędzy bezideowością egzystencjalną a triumfem sztuki i rozumu ponad ułomność tłumu. Nie współistnieje z tym światem więc moja poezja też w nim nie funkcjonuje. Jest całkowitym zaprzeczeniem "zdrowego" świata, który ja odrzucam w pełni jako pustą iluzję. Żeby zrozumieć ją tak jak ja, trzeba otworzyć się na inny wymiar. Odrzucić w pełni uczucia a zrozumieć pustkę i nicość. Jednak większość osób nie jest na to gotowa. Dlatego moje wiersze i postawa życiowa są dla nich zupełnie nie do przyjęcia.
    • andrew
      Pętla

      Przez andrew · Opublikowano

      @Berenika97 ... stałem  zwrócony w dal  budził się świt  Nieskończoność  patrzała ...   zatrzymałem myśli  na wczoraj  czas przestał płynąć  niedopowiedzenia zniknęły  zapanował spokój materia ubrała się w kolory nie była już naga ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia   
    • Leszczym
      Wyrzucenie rękawiczki

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Szedłem sobie do baru o nazwie Atlantyda zwyczajowo i po dwa piwka, kilkanaście papierosów i po parę rozmów. Zimno było, rzeczywiście zimno, choć śniegu brakowało na duszy. Zamiast śniegu była mgła, co też można uznać za meteorologiczną ciekawostkę, zwłaszcza o tej porze roku. Dzień wcześniej zapobiegliwie kupiłem parę rękawiczek z napisem Route 66, niestety nie przymierzając ich na wstępie, co zaraz potem okazało się tragiczne w skutkach, ale nie uprzedzajmy zbytnio wypadków. I gdy tak szedłem chodnikiem spróbowałem rękawiczki założyć na swoje zmarznięte ręce. Ale nie dało się tego zrobić, bo rękawiczki były zwyczajnie za małe. Postanowiłem więc je wyrzucić, co okazało się nie najlepszym pomysłem. Ba, wyrzuciłem je nawet. Traf chciał, że moje wyrzucenie miało miejsce obok ładnej, lekko zadziornej dziewczyny we fryzurze interesujący blond. Jest to zresztą jedna z ostatnich rzeczy, jaką zapamiętałem. Dziewczyna była z gościem. Jej gach odebrał zdarzenie bardzo dosłownie, a mianowicie szybko, bardzo szybko doszedł do wniosku, że moje wyrzucenie rękawiczek jest niczym innym jak rzuceniem mu rękawicy. Ale to jeszcze wcale nie koniec tej historii. Gość był wielki jak szafa, potężny i pracowicie umięśniony. Można rzec, że był wyrobiony w przemocy. Wyglądało na to, że nawet napis pt. Route 66 na rękawiczkach jeszcze dodatkowo go rozjuszył. Sytuacja błyskawicznie poszła nie po mojej myśli, albowiem wpakowałem się w pojedynek i można go nazwać pojedynkiem Dawida z Goliatem. Pojedynku wcale nie chciałem, ale moje tłumaczenia odbiły się od tej dziwnej pary, zresztą wartej siebie wzajemnie. Moje największe nieszczęście polegało na tym, że za mały ze mnie Dawid, a z gacha za duży był Goliat więc cóż przegrałem. The End.   Warszawa – Stegny, 20.12.2025r.   Inspiracja – Poetka i Prozatorka Berenika 97 (poezja.org).
    • bazyl_prost
      Pierogi

      Przez bazyl_prost · Opublikowano

      to może coś z suszonych truskawek...
    • Simon Tracy
      Kwiaty cmentarne

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Berenika97 Dziękuję i pozdrawiam. Jak zwykle świetnie odczytujesz zamiary twórcy.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...