DZIKA DUSZA

[Koziorowska]

DZIKA DUSZA

 

Miłość wybuchła z całych sił.
Czy to warto pogrążać się w fantazji?
Żyć dla niej,
krwawić, umierać?
Bóg nie wie, jakie imię nadać dziecku
nocy i dnia.
Kiedy zabierze mnie śmierć, obiecaj,
że posadzisz mnie w moim ulubionym fotelu
i zaczekasz, aż nie zmartwychwstanę.
Samotność ostatnio znacznie podrożała,
nie stać mnie na jej kupno.
Wymknęło mi się jedno przestarzałe słowo,
które rani niczym nożem;
przepraszam, nie chciałam, żebyś umarł.
Wspinam się na szczyt marzeń,
przede mną miliony kilometrów;
Wiem, że umrę w połowie drogi.
A jeśli ogłuchnę od twojego szeptu?
Ze złością wspomniałam, że przed chwilą odjechał
ostatni pociąg. Ten sam, który wykoleił się
tuż przed zamierzoną stacją.
Czy byłbyś w stanie oswoić moją dziką duszę?
Odzwyczaiła się od głosu człowieka,
od jego dotyku...
Jedynie wzajemna miłość mogłaby jej pomóc.
Tylko twoja bliskość by ją uratowała.

[beta_b]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

tym razem to zapamiętam,

reszta niezły standard, z elementami schematu.

bb

[fregamo]

ten koniec ...wybacz trochę banalny - idealizm młodości 

poza tym całość zawiera coś pięknego

diabeł tkwi z szczegółach