Rubikon (bezsilność 2)

[tetu]

Już dnieje 
a Ty Piotrze nie zmrużyłeś oczu
przywykły do ciemności w której lepiej widać krzyż
i otwarte na oścież rany

 

pęknięcia to nie jedyny ślad zapętlonych ustaleń
poezja rozsadza nas od wewnątrz 
karmi tym co zebraliśmy przez wszystkie lata
rtęcią wyślizguje się z palców*

 

musimy nauczyć się czekać Piotrze
między jednym wierszem a drugim odliczać kości
rzucone raz stały się wyzwaniem 

 

(bez)boleśnie przekraczamy odległości
papilarność odkształca szczypie w policzek

 

* autor nieznany 

[Kobra]

Dobry tekst. A nawet bardzo dobry, głęboki. Bezsilność, słabość, czekanie... ludzkie. Piotr i my. Każdy z nas.

[beta_b]

Tetu, lubię Cię czytać.
Rozumiem, że w tym nawiązaniu do Nowego Testamentu pokazujesz zapętlenie religii i oczekiwania. Towarzyszysz zmartwychwstaniu tuż przed nim. Nie mając czy mając pewność co się stanie? Z wiarą czy bez? Zanim się potwierdzi. 

Zagadka czekania. 

bb

[tetu]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dokładnie Kobruś, Piotr i my. Dobrze kombinujesz:) 

[tetu]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Betka bardzo Ci dziękuję za takie podejście do tekstu. Fantastycznie. Idziesz w bardzo dobrym kierunku. Twoje przemyślenia dały mi satysfakcję i uświadomiły, że warto było napisać cykl o Piotrze. Serdecznie Cię pozdrawiam.