Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w naszym ogrodzie śpią marzenia 
gwiezdną pierzyną otulone 
czas nierealne od realnych przesiał 
i czeka na dogodny moment 
by odbiciami kwiatów w rosie 
zatrzymać pośpiech 

umajonymi znaczmy chwile 
niech w labiryncie zapachowym 
łatwiej w rozmowach będzie milczeć 
i wiele ścieżek w dżungli odkryć 
a na nich napiszemy razem 
feerią zdarzeń 

w naszym ogrodzie rośnie wino 
które sączymy w blasku świecy 
palce niezmiennie tkają inność 
ona pozwala się nie spieszyć 
i bez zmrużenia wchodzić w nowe 
nie dać się odrzeć

Opublikowano (edytowane)

Moje (niewielkie) marzenia śpią także w ogrodzie, takim maleńkim, moim i... często otulam je "gwiezdną pierzyną", gdy noc da taką możliwość.  Twój wiersz kołysze, daje możliwość spojrzenia, bez pośpiechu, aż 'po widnokrąg',

na linii którego, być może, uda się niektórym wejść w nowe, nie dając się obedrzeć z 'człowieczeństwa'.

Śliczny wiersz, żal byłoby nie zostawić kilku słów pod nim, co czynię z przyjemnością, cały czas jednak drąży  moją głowę myśl i usilnie nasuwa mi się pytanie. Nie tylko u Ciebie... :)
Dlaczego takie milczenie w stosunku do innych.? Wybacz moją 'śmiałość'.
Czy naprawdę w natłoku wrzucanych nowych, nie ma nic godnego uwagi, gdzie mógłbyś zostawić własną,

choćby maleńką refleksję.?

ps. Może się naraziłam, trudno.
Pozdrawiam, Leszku.

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Nie naraziłaś się, bo to raczej ja narażam się na krytyczne spojrzenie na swoją (nie)obecności na portalu. Mam sentyment do tego miejsca, które wiele mnie nauczyło, niestety życie dociążyło mnie obowiązkami i pracą, które nie dają mi zbyt wiele czytać, a tym bardziej sensownie komentować utwory innych. Nie przywykłem do wrzucenia uśmieszku, czy zdawkowego podoba się, a na więcej, jak na tę chwilę, mnie nie stać. Nie jest to zapewne dla użytkowników forum żadną pociechą, ale podobnie i na forum, które prowadzę, także mnie nie ma od wielu miesięcy.

Mogę oczywiście nie zaznaczać swojej obecności wierszem, czy paroma raz na kilka miesięcy, ale nie oczekując niczego w zamian, chciałbym pokazać skrawki ukradzionych chwil codzienności, które zaowocowały nieregularnymi strofami z asonansową muzyką w tle. 

Obiecuję, że kolejnych nie będzie, a przynajmniej nie tak szybko i może międzyczas wróci do mnie łazęga, da poczytać i pokomentować innych. 

Opublikowano

Leszku, dziękuję za odpowiedź i wyjaśnienie, ale proszę, nie obiecaj tak pochopnie, że innych nie będzie, bo jeżeli już nawet

(mam nadzieję, że nie)... to chyba nie z powodu mojego zapytania... będę nosić w sobie poczucie winy... :(

 

Raz jeszcze pozdrawiam i uciekam. Zaraz LA.

 

Opublikowano

nie obiecuj Leszku nie obiecuj

przecież z Ciebie to jest żaden graf...

masz poczucie rytmu oraz rymu

asonansów melodykę znasz

 

czas najwyższy obudzić marzenia

powyciągać spod pierzyny gwiazd

z drogi mlecznej zaraz spłynie wena

pisać wstawiać wiersze raz po raz

 

ile jeszcze czasu nam zostało

pewno ktoś już zliczył nasze dni

chociaż tych dni dla nas zawsze mało

więc działajmy nie żałujmy chwil

 

nie obiecuj Leszku nie obiecuj

wykorzystaj do imentu złotą myśl

i w lot uchwyć chwile które lecą

przekaz niesie dla nas każde dziś

 

 

pozdrawiam

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dopowiem jeszcze, że jak dotąd, to radziłem sobie i wiele udawało mi się pospinać w tzw. międzyczasie, ale:

 

omam 

międzyczas wyszedł nie wrócił łazęga 
było to chyba któregoś maja 
po polach lasach niecnota się pętał 
gdy go pytałem czy wróci to zaraz 
padało rodząc nadzieję głupiego 
nie baczył na to co ludzie powiedzą 

źle bez nicponia mieszkanie posprzątał 
drewniane półki powiesił na ścianie 
ślady zostawiał w rozlicznych wątkach 
ni znaku życia nie daje szalbierz 

jakby tu podejść jegomościa 
by choć na chwilę od czasu do czasu 
przyszedł pogadał z dowcipów się pośmiał 
powiódł w nieznane po łąkach wśród maków 
z retrospekcjami chciał przysiąść przy piwie 
może nauczy jak żyć i jak istnieć

Edytowane przez Leszek (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jacku dziękuję za tą wierszowaną odpowiedź, którą jak na razie łyknąłem jednym łypnięciem po powrocie z dwunastogodzinnej dniówki.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka , "Mam dziwne przeczucie, że jeszcze coś „odwali” - nie po to, by się zbuntować, tylko żeby zostać tam na dłużej... może nawet z własnej woli?" Nie podejrzewam, żeby miała popełnić jakiś czyn karalny tylko po to, żeby dłużej zostać w więzieniu. "A poza tym byłoby to nieładnie wobec pana sędziego. Tyle się starał z uzasadnieniem mojego wyroku, a tu Pan Prezydent miałby to wszystko jednym pociągnięciem długopisu przekreślić?" (6 akapit) Widzisz Alicjo? Nie chce być ułaskawiona przez Prezydenta ze względu na co? Ze względu na szacunek wobec sędziego, który ją skazał. Skoro ma, tak zwykle, po ludzku, szacunek do sędziego, który ją posłał za kraty, oraz do trudu, jaki włożył w napisanie uzasadnienia wyroku, to raczej to wskazuje na to, że nie chciałaby ponownie popełnić jakiegoś przestępstwa. A skoro piszesz, że Agnieszka coś odwali, to raczej odwali coś, żeby sprowokować mieszczańskie społeczeństwo, które ma pewne poglądy na temat więzień. Może to jest trochę paradoksalne, ale Agnieszka traktuje chyba więzienie jako pewną alternatywę dla "tak zwanej wolności" (takiego wyrażenia używa w rozmowie ze swoją mamą na widzeniu). Ta "tak zwana wolność" to inaczej mówiąc mieszczańskie społeczeństwo z jego normami i aspiracjami, nazywane przez niektórych także normalnością. Jeżeli przeczytałaś pierwszy odcinek, to była tam między innymi mowa o tym, że pojawiła się w Polsce tendencja, żeby więzienie przypominało w jakimś stopniu klasztor. Agnieszka najwyraźniej poczuła pewne ciągoty do takiego życia klasztornego, które jednak nie wyklucza bycia mężatką. 
    • Jacku... rymowana mądrość o szczęściu... fakt, każdy ma swoją miarkę tego miodu. Tobie także życzę.. szczęścia, a co...:)
    • co dzień o to samo się ocieramy jednak spostrzegamy to inaczej nie chowamy się przed tym tylko witamy płaczem lub uśmiechem   bo na tym to nasze życie polega tak wygląda tak jest zbudowane nie nudzi  nas wręcz przeciwnie niby tym samym ale zaskakuje   i właśnie to zaskoczenie jest tym czymś co ciągle nas uczy czymś co nam podpowiada  że to samo jest jednak inne  
    • Bardzo ładnie.. zapętliłaś.. tę krótką, wartościową treść. Grunt, to mieć.. grunt.. pod nogami... :) ślę pozdrowienie.
    • @Migrena... to prawda, kruche małe chwile, to nasze całe życie.                         Smakowało.? bardzo się cieszę... :) Dziękuję za wejście.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...