Słuchaj dzieweczko

[Zdzisław Kiedrowicz]

   Słuchaj, dzieweczko! 

   - Ona nie słucha - 

   Ubytek słuchu? Może jest głucha? 

   Wciągam notes, piszę dwa słowa. 

   Poproszę bilet! 

   Gadka jałowa. 

    

   Poezja jest wiecznym tramwajem. 

   Po szynach się toczy wytrwale. 

   Neony za oknem mrugają. 

   Co wiersz - to kolejny przystanek. 

    

   Słuchaj, dzieweczko! 

   - Ona jak martwa - 

   Już nie obraca się do mnie. 

   "Strzela oczyma,łzami zaleje; 

   Rozpłacze się i zaśmieje." 

    

   Sukienka biała, widok olśnienie. 

   Romantyzm? Piękno aż boli. 

   Pytam czy Pani ma męża. Nie? 

   Rzucam robotę w kontroli!

    

   "Niech sobie słyszy, już nie ma ciebie! 

   Już po twoim pogrzebie! 

   Ty już umarłeś? Ach! ja się boję!" 

   Spokojnie. Jeszcze tu stoję. 

    

   Gdzieś przed końcowym, ciągle pamiętam. 

   Scena jak z filmu love story. 

   Staję na środku, podnoszę ręce. 

   Pora na wieszcza! I w słowy. 

    

   "Dziewczyna czuje, - odpowiadam skromnie - 

   A gawiedź wierzy głęboko; 

   Czucie i wiara silniej mówi do mnie 

   Niż mędrca szkiełko i oko"

 

 

[Zdzisław Kiedrowicz]

Miłość? Strzała amora może trafić nas niespodziewanie. Drżyjcie gapowicze...

[Nata_Kruk]

... powiało romantyzmem w Twoich wersach, treść taka jak lubię.