Wiosna

[Zdzisław Kiedrowicz]

w odwiecznym cyklu jest pora na sen
to wiara w spełnienie
nadaje mu sens

pąki pęcznieją soczystym spragnieniem
nabrzmiałe od westchnień
zmieniają się w kwiat
łąki falują jak muślin zieleni
utkany wiatrem, szeptem
ciepłem warg

za oknem wiosna, znów zapach poranka
odurza zmysły, świat ma świeży smak
ziemia gotowa podnieść nowe brzemię
z głębin uśpienia gdzie bieli się czas

szczęście jak deszcz płynący po szybie
struga rozbita na maleńkie krople
powoli wypełnia , roztapia, tężeje
nową nadzieją w sercu jeszcze raz
 

[Nata_Kruk]

... niech zdarzy Ci się taka wiosna, jak w Twoim wierszu.

Ładnie, ciekawie.