Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jakaś bzdura, przed nią hasztag
Niemyślenie weszło w nawyk
Wszystko daje się upłaszczać
A świat nadal jest kulawy

Karolinki oraz Kasie
Można kochać, ale po co
Po co miłość, kiedy ma się
Substytutki i alkohol

Tutaj taka jest praktyka
Trzeba upaść aby powstać
Niezbyt piękny model życia
Za to śliczna filozofia

Jakoś trzeba sobie radzić
(Grunt fundament albo filar)
I ja również mam zasady
Kiedyś będę się ich trzymał

A póki co to nawyki
Jakiś wygłup lub coś w stylu
Być wydojnym pracownikiem
I nadrabiać w gierkach miną


Czasem nawet mi się przyśni
Pewien dobry mój kolega
(W główce kiłka chorych myśli
W rączce zwykle coś ostrego)

W snach tych nieco jest przypruty
Łatwo poznać go po żyłach
Mruczy o kimś pięknojuchy
Parska śmiechem i docina

Opublikowano

Bliskość świata i smaczne z/bitki wyrazowe (neologizmy, ale to nudny i nieadekwatny opis pod te s/tworki) powodują, że z wolna się staję Twoją funką, Kebabbo. 

Równo piszesz i zabawnie. Chętnie czytam. bb

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Mało co piszę ostatnimi czasy (laty?) - jakoś tak końcem roku mnie wzięło żeby coś więcej. W  powyższych bazgrołach dopisałem pierwszą i ostatnią strofę,  reszta powstała z pięć lat temu, jak nie lepiej, i myślę, że na tą pierwszą warto było tyle czekać ;)

 

 

Zabawnie w moich tekstach bywa, ale do śmiechu rzadko kiedy, tak mi się wydaje. Jeśli jest to poezja, to rymsztokowa ;)

 

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Są wątki autobiograficzne w paru miejscach, acz tekst uniwersalny. Można nie kupować (nie sprzedaję się, więc nawet to i lepiej), ale w razie wątpliwości, czy wziąłem imiona na zasadzie, że "rym pasował": z Karolinką się ożeniłem, a Kasia to szwagierka ;) ale nie o to w tekście chodzi, tylko o to, że można sobie podstawić randomowe panie, byle były o różnych charakterach ;)

 

Mam nadzieję, że choć trochę się wytłumaczyłem z użytych wyrażeń ;)

 

Pozdrawiam.

 

PS. W ciemno nie kupuj: lepiej mieć jasność ;)

Opublikowano (edytowane)

Czytając wiersze  staram się nie doszukiwać wątków autobiograficznych, poza tym, bazujemy tylko na słowach

nie znając w ogóle autorów. To chyba główny powód, dla którego wolę pewną uniwersalność treści,

stąd moja mała "wycinka", która nie odbiega od całości, ale padły imiona i nie wiedziałam, co z 'tym' zrobić.

Wplotłeś kobiety z życia, to na pewno wyróżnienie dla nich.
Donie, tu nie chodzi o tłumaczenie, ale z pewnością rozjaśniłeś co nieco.
ps. od dawna już nie kupuję w ciemno, chyba.. ;)

Hej.

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Sam wolę pisać teksty uniwersalne niż okolicznościówki - ten, myślę, też taki jest. Rozjaśniłem co nieco dla podania ciekawostki, nie żeby uzasadniać jakieś tam swoje racje - wiem że trochę przegadałem, ale jakoś mi ta druga strofa konkretyzuje trzecią, bo pierwsza może być o wszystkim. Napisałem to lata temu, ale nic bym w tym nie zmienił (gdzieś tam bajkohol mi szumiał, ale to nie jest tak wesolutki tekścik, by mógł się pojawić - no i wyróżnienie dla Pań też raczej marne biorąc pod uwagę to, co się w tekście dzieje - pl za mądry to nie jest).

 

Jeszcze póki co mam do wstawienia jeden przegadany kawałek i jedną krótszą formę, potem chyba znowu będzie trochę ciszy w eterze.

 

No hej.

 

;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ile ich celi Iwonie i nowi ile chcieli?    
    • @Simon Tracy  bo człowiek jest piękny. W nas jest wszystko- i wielkość i małość. Zdolni jesteśmy do najwznioślejszych czynów, i podłych
    • Jeśli myśl stała się słowem a ono zakiełkowało i przeistoczyło się w ciało, które pod wpływem złych duchów i omenów, zrodziło najgorszą z plag. Owoc grzechu - człowieka. Jego wszelkie upodlenia i niedoskonałości. Braki i ograniczenia. Zaściankowość i pychę. Nienawiść i podłość.   Alchemiczny wzorze,  czarnomagicznych rytuałów. Myślałeś, że Diabeł ukorzy się przed Tobą, strażnikiem bytów Miasta Umarłych i Ib. Namaści, Twoje skronie, laurem Edenu  i koroną z klejnotem boginii Isztar. Lecz tym razem pycha Cię zdradziła. Konałeś w szponach  zawezwanych olbrzymów. Złorzeczyłeś gdy wyrywano Ci członki i serce, na ołtarzu księżycowym. A ślepi bogowie, tańczyli wśród zamieci na szczycie góry. Ujrzałeś jedynie oczy tego, który pełza przez nieskończone korytarze eonów. Zasnąłeś w ramionach śmierci.   Obudziłeś się o 4:20 w swoim domu  w Nowej Anglii. Byłeś zlany potem i cały we krwi. Nie swojej.  Obok Ciebie spoczywało jej ciało w zwiewnej, letniej, nocnej koszuli barwy kremowobiałej. Teraz jednak szkarłat krwi,  zdobił jej piersi, brzuch i usta. Miecz z pieczęcią i imieniem strażnika do połowy klingi, spoczywał w jej sercu. Jej rozwarte szeroko, błękitne oczy, zwróciły się na Twoim obliczu. Trup przemówił,  głosem nieludzko zdeformowanym.     Idż luby drogą Królowej Potępionych, przekrocz w dniu przesilenia, północną bramę i oddaj cześć Tiamat. Zaprowadzi Cię ona do świątyni. Tam w odmętach starożytnych korytarzy odnajdziesz gniazdo Matki Tysiąca Młodych. Nakarm, koźlęta swą krwią i wyryj na piasku pieczęć tego, który wędruję na prastarym słońcu. Przeklnij, zaklęciem, duchy Pierwszych. Po siedmiokroć, wychwal imię Kutulu. I odbierz strażnikom pieczęci. Wtedy dopiero uciekaj w pełzający  w chaosie byt a flety i piszczałki zagłuszą Twe kroki i zmylą Ślepe Bóstwa ze szczytu śnieżnej góry. Tak oto przebudzi się święte miasto na dnie. Powrócą oni.   Ciało na powrót zamarło w sztywnym skurczu pośmiertnym. A ja w totalnym szoku i desperackim odruchu. Doczołgałem się po omacku do nóg, hebanowego biurka.  Ledwo wdrapałem się na oparcie krzesła i roztrzęsionymi rękoma otworzyłem księgę, oprawioną w za dobrze mi znaną skórę. Odnalazłem bez trudu stronę z zaklęciem pierwszej bramy. Usypałem szybko pieczęć z soli  wokół mojego krzesła. Już dużo spokojniej odłożyłem zawiniątko z solą na stół i sięgnąłem po mały, czarny sejf  stojący w rogu biurka. Wprowadziłem hasło  i wyciągnąłem z niego rewolwer. Spokojnie odwróciłem lufę w swoją stronę. Czułem podświadomie, że ona stoi nade mną i czeka na dogodny moment. Rzuciła się na mnie jak zwierzę i wbiła kłami w odsłonięta kołnierzem szyje. Wtedy rozległ się strzał. Szkarłat krwi, zabrudził stronnice, przeklętego dzieła, szalonego Araba. Lecz jedynie przez moment tkwiły na pergaminie nieruchomo. Pieczęć przyjęła i spiła całą ofiarę. Rytuał się dopełnił.    
    • @Berenika97  wojna to tysiące ofiar, nie bezimiennych. Każda z nich to imię, nazwisko, dramat. Piękny
    • @Berenika97  i historia może się powtórzyć @Berenika97 dziekuję @Simon Tracy, @Robert Witold Gorzkowski dziękuję
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...