Jak to będzie, no jak?

[Gość]

Na kartce pobazgranej szukam kawałka cienia.
Te same słowa na niej od lat.

Tupotem serca po brzegi piegi na twarzy mam.

W ciszy makiem zasianej, spadają krople soczyste nieśpieszne.

Jak to będzie bez miłości, no jak?
Powoli na zawsze nikt, kompletne nic.

 

To deszcz pada, logika podpowiada.
Sufler wzięty do roli.
W rynnach gra otępiały czas.

 

Spytaj jak mam na imię, twojego nie muszę znać.
Nieznajome i głodne ręce, tak bardzo kochane.
Tak bardzo, za bardzo, aż wcale.

 

No jak?
Za sto lat opuścisz mnie, to nie tak długo.

No tak.

Edytowane 2 Stycznia 2019 przez Gość (wyświetl historię edycji)

[Deonix_]

Strasznie to wszystko chaotyczne i trudne w odbiorze.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ten "kawałek cienia" to jakieś poszukiwane przez rozemocjonowaną Peelkę ukojenie?

Ostatni wers to ilustracja wypieków na twarzy ? Czy jak?

Ostatni wers w cytowanym fragmencie pod względem stylistycznym dla mnie jest makabryczny.

Poza tym, osobiście uważam, że taka dosłowna odpowiedź na retoryczne pytanie powinna pozostać w sferze domysłowej.

 

Logika jest tym suflerem? Deszcz i rynna ok, ale konstrukcja tego fragmentu zbytnio je od siebie oddziela,

ten fragment zdaje się nie mieć sensownych powiązań.

Tutaj to już wymiękłam.

Więcej nie analizuję...

 

Poczekam na inny wiersz :)

 

Pozdrawiam :)