Historia edycji

@Annna2Nic się przecież nie stało, ale sama czuję ten swój zbyt "oficjalny" ton. Wynika to z faktu, że pisałam recenzje książek - kryminałów. Przyjaciółka prosiła mnie o pomoc - więc z przyjemnością czytałam, a potem z mniejszą - pisałam. :)) Nie przejmuj się, trudno będzie mi się zmienić w tej materii. :))) A nie lubię słowa "recenzja" bo zawiera ona również "ocenę" - a ta jest zawsze bardzo subiektywna. :))  A ja bardzo nie lubię oceniać (dlatego zostałam nauczycielem :) - to dopiero chichot historii!   Pozdrawiam! :))))

@Berenika97 ... wczoraj  niestety odeszło  czy warto wspominać  tęsknić  lepiej w nowej szacie  układać przyszłość  jak klocki lego  ozdobić kolorami wyob ... Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia raźni    @andrew Kolorami wyobraźni 

@Migrena To jest tekst, który uderza z siłą betonu, absolutny "sztos". Używasz grypsery jakbyś w niej myślał. Świetny jest tu kontrast, który nadaje mu niezwykłość - z jednej strony mamy świat totalnego zamknięcia, brudu i dehumanizacji – "młyn", "kraty", "papier... co śmierdzi jak melina", "kibel parzy wspomnienia", "szajba w murze". To świat, w którym "każdy dzień waży tonę". A z drugiej strony, w samym środku tego piekła, jest uczucie. I to uczucie jest opisane tym samym, twardym językiem muru. Ona jest "sztelą, co trzyma pion", on "kitra uczucie między cegłami". Metafory są świetne - "Mam cię w łebie jak świecę - pali, nie gaśnie" – to jest coś, co wypala od środka, co nie daje spokoju, ale jednocześnie oświetla mrok. Deklaracja miłości jest pozbawiona wszelkiej "ściemy". To jest miłość zdefiniowana przez kodeks honorowy, przez "lojalkę", która w tym świecie jest najwyższą wartością. Ten wiersz pokazuje, że miłość w warunkach ekstremalnych nie jest ucieczką od rzeczywistości. Jest jedyną rzeczą, która pozwala tę rzeczywistość przetrwać. To nie jest marzenie o wolności – to powód, dla którego "odlicza się czas". I to zakończenie... "twoje imię - napisane jak modlitwa , na dymie papierosa, między klawiszem a odsiadką". Czysta, skondensowana poezja. To jest tekst niezwykle męski, twardy, a jednocześnie czuły. Świetny! Mój tato opowiadał mi, jak na początku swojej kariery, po południami pracował w szkole średniej w więzieniu. Mama strasznie się bała, że zostawiany był tam sam z tymi ludźmi. Na lekcjach była też"grypsera". A oni byli zainteresowani historią, więc na lekcjach miał idealną ciszę a potem mądrą dyskusję - bo byli nieźle oczytani. A zeszyty, które prowadzili - to małe dzieła sztuki. Tato przynosił do domu by sprawdzać prace pisemne - a ci dorośli mężczyźni prześcigali się w ilustrowaniu każdej lekcji.  

@Migrena @Wiesław J.K. Dziękuję bardzo. Warto mieć w głowie taki azyl :)