Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wiara w przeszłość

Koziorowska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Koziorowska

Koziorowska

Opublikowano
Opublikowano

WIARA W PRZESZŁOŚĆ

 


Brakuje mi nocy,
brakuje mi snów.
Cóż mam począć, gdy strach nie daje wytchnienia?
Biegnę bez krztyny krzyku,
wciąż goni mnie ten przeraźliwy, ciężki cień.
Zmęczona lataniem udaję, że Twój śmiech
w ogóle mnie nie obchodzi;
że jest zwykłą, pospolitą przypadłością.
Czy grozi nam zanik serca? A może zwyrodnienie duszy?
Tak wielu z nas drąży przewlekła martwota uczuć!
Jest tak dużo ludzi,
lecz człowieka coraz mniej.
Zatwardziała nadzieja wciąż się nie poddaje,
wciąż walczy o kawałek światła,
krztynę radości.
Potykam się o kamienie łez,
lecz wbrew wszystkiemu brnę w dół.
Dzisiejsza noc pewnie znów będzie tułaczką
między jawą a snem, a najbliższy dzień – pułapką,
w którą chętnie dam się schwytać.
Brakuje mi wolności, brakuje mi kłamstwa,
aby znów żyć!
Nie wiem, czy uda mi się podnieść z tego dna –
jest mi tutaj tak dobrze…
Wprowadzono zakaz wstępu dla niczyich myśli –
czy pragnę czegoś więcej? Czy spodziewam się litości?
A może straszy mnie znów ten sam lęk?
Odnajduję pociechę
w litości, może ktoś wreszcie przyjrzy mi się
uważniej. A teraz, gdy wreszcie mogę rozłożyć skrzydła,
lecę ku słońcu…
Jeszcze jest zbyt wcześnie, by się budzić…
Proszę, Panie, bądź dziś przy mnie –
kiedy straciłam resztkę wiary
w przeszłość.

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • andrew
      Droga

      Przez andrew · Opublikowano

      ,,Ja Jestem Drogą,  Prawdą I Życiem,, J 14,6    gdziekolwiek idziemy  wybieramy drogę    GPS pomaga   nie zgubimy się w zdrowiu i szybko  dotrzemy do celu  potrafi jednak i ... wywieźć w pole  trzeba ufać z rozwagą    słowo Boże  nie wyprowadzi na manowce  możemy ufać bez granic    z Nim wstaje dla nas słońce    8.2025 andrew  Niedziela, dzień Pański    Pielgrzymka Myśliborska  Ok.200 osób. Najwięcej młodzieży,  potem starszych. Średnie pokolenie mało, pilnują chleba powszedniego . Ktoś musi. Chyba takie proporcje były zawsze.  
    • Robert Witold Gorzkowski
      Piosenka nr 26 pt. Amant

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Leszczym refren chyba najlepszy z tych dotychczasowych 
    • Czarne Słońce
      Byłaś mi Gwiazdą

      Przez Czarne Słońce · Opublikowano

      Czy będziesz jeszcze kiedyś wspominać o naszej wspólnej zabawie w podchody — które odnajdzie większą odwagę, które podejdzie do drugiej osoby?   Tak bardzo grzeczni, tak bardzo młodzi, tak nieśmiali, jak słońce za chmurką, z nadzieją ciągłą, że wyjdzie ponownie, i znowu oślepi, i znów oczy mrugną.   Czasami niebo chmurzyło się wieczność, a gwiazda, co świecić mi miała za oknem, zamiast znów wyjrzeć, zmierzała w ciemność, oślepiać innych swym blaskiem przelotnym.   Lecz jak daleko by nie uciekła, dnia kolejnego znów mnie witała, a będąc w jej blasku, czułem z nią jedność — była czymś więcej niż wodór i skała.
    • Nela
      Tam gdzie gasną nasze cienie

      Przez Nela · Opublikowano

      Wszystko jebło. Nie runęło – roztrzaskało się na milion kawałków, a ja zostałam w epicentrum chaosu, zalana ogniem własnej pustki, lodem, który wbija się w kości.   Cisza krzyczy. Każdy oddech wbija się w płuca jak tysiące ostrzy. Każda myśl, każde wspomnienie, każdy cień – rozrywa serce na kawałki, które nie chcą się już złożyć.   To była miłość. Cała, prawdziwa, dzika i pełna nadziei. Oddałam wszystko, co miałam, serce, które biło dla Ciebie, każdą cząstkę siebie, każdy uśmiech, każdą noc, każdy dzień.   A Ty odszedłeś. Nie było ostrzeżenia, nie było słowa. Tylko pustka, która zalała wszystko, co kiedyś miało sens. Świat stracił kolory, dotyk, smak – została tylko dziura, w której kiedyś mieszkała miłość.   Moje oczy patrzą w nicość, szukają ciebie w odbiciach, w cieniu, w każdej drobnej rzeczy. Dusza pali się od środka, rozrywa mnie chaos uczuć, które nie mają gdzie uciec.   Każdy ruch, każdy oddech, każdy dźwięk jest ciężarem, który miażdży ciało i serce. Wszystko, co kochałam, co dawało poczucie bezpieczeństwa, rozprysło się nagle, zostawiając tylko ból i tęsknotę.   Próbuję oddychać, próbuję iść dalej, ale pustka jest oceanem, który wlewa się do płuc, zalewa serce, kruszy każdy krok, ciągle przypomina, że to, co kochałam całym sercem, już nie wróci.   Wspomnienia wracają i szarpią mnie wciąż. Nie mogę ich odrzucić, nie mogę ich wymazać. Każdy uśmiech, każdy dotyk, każdy wspólny moment – wszystko wbija się we mnie i pali od środka.   Już wiem, że nic nie będzie takie samo. Nic nie wypełni pustki, która została po miłości, która była całym moim światem, która dawała sens i nadzieję, a teraz pozostaje tylko echo w sercu.   Ból we mnie nie jest cichy. Nie jest mały. Jest jak tsunami ognia i lodu, zalewające wszystko, co kochałam, co dawało choć cień poczucia bezpieczeństwa.   To nie mija. Jest we mnie w każdej komórce, w każdym oddechu, ciągle szarpie, pali, wypełnia chaos, ciągle przypomina, że wszystko, co kochałam całym sercem, roztrzaskało się w proch i pył.   I mimo że nic nie mogę zmienić, ciągle próbuję istnieć wśród ruin, ciągle próbuję znaleźć choćby ścieżkę, która pozwoli przetrwać kolejny oddech, bo nawet w tej pustce, ta miłość, choć utracona, wciąż mnie definiuje, wciąż mnie kształtuje, wciąż mnie boli.
    • JWF
      tylko walizka (tanka)

      Przez JWF · Opublikowano

      tylko walizka terkocze mi znajomo w tym obcym mieście szczerbatymi frontami kpią nawet kamienice

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...