Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

DROHOBYCZ. RÓWNOGŁOSY


Rekomendowane odpowiedzi

 

Introdukcja 


"Drohobycz i Drohobycz - 
co ty w ogóle widzisz w tych Żydkach?" 

mamrze z Zaświatów Mama - 

skromna kopistka metryk 
ze Zgrupowania Żegota 

Sekwencje

Zapach driady, czyli powietrza 
jest wonią babiego lata, 
albo przekwitłych lip... 
Która to już będzie jesień 
w Pana Schulzowym Drohobyczu? 

Cynamonowe sklepy próchnem się 
świecą, a wtedy wielkogłowi 
przechodnie na ulicach 
z połamanych ekierek zerkają 
pod suknię antylopy z pejczem 

Przypomni sobie młodzieńczy 
listopad swój żar o zmierzchu 
podchmielonym, gdy słońce niby 
pomarańczówka rozświetli, 
naświetli Koheletowe winnice 

Pana B. Schulza Miasto Za- 
czarowane ma głodomora szare 
policzki i jak Irenka - polska 
dziewczynka oczy wydłubane 
przez nieznanych złoczyńców 

Mała ojczyzna Pana Brunona S. 
na tyle duża, że serce zmieści 
w karpackiej nostalgii spoza 
złotozielonego widnokręgu 
powietrza przesyconego naftą 

Skrzenie się słońca w liści 
odcieniach podobnym lusterkom 
z wypolerowanych metali 
Nostalgią tęskni Drohobycz 
odwiecznego Żyda Tułacza 

Ta ciepła drohobycka noc: 
sucha, trzeszcząca pasi- 
konikiem w podcieniach ulic 
"Krokodylopodobnych" 
i ciemnogranatowych smugach 

W Drohobyczu jesień psycho- 
deliczna: bez-państwowo 
polska a staro-zakonnie 
rusińska z nalotem pleśni 
i pentagramem robactwa 

Kirkut betonem zalany, 
pod nim szczątki, nie 
wszystkie męczeńskie. Wielu 
pomarło w pokoju Bożym 
Mesjasza nie doczekawszy

 

Edytowane przez befana_di_campi (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kawał dobrej Poezji. :) Dołączam pozdrowienia.
    • Świetna Poezja. Czuję całą sobą klimat tego Wiersza. Pozdrawiam słonecznie.
    • Jak dla mnie, to Wiersz wyśmienity. Brawo. Pozdrawiam serdecznie.
    • @Jacek_Suchowicz dla mnie żywe, mama jest najlepszą tancerką i w ten sposób mnie łagodziła, gdy się nie słuchałam :)  
    • Powiedz, czy słyszysz poszum doczesnego tchnienia? Czy czujesz, jak mój cień jest bliski twoim ciemnościom? Miniona dekada nie zazna spokoju, rozprzestrzenia się ciąg dalszy tej zniszczonej puenty. Musimy zaczekać, aż umierające jabłonie wydadzą zakazane owoce.   Stałeś się wspomnieniem, dla jakiego mogę obłaskawić przyszłość. To, co porusza czasoprzestrzeń, przypomina najwyżej przesyconą łzę; kojarzy się z obawą, w której dostrzegam swoje lustrzane odbicie, pośpiesznie naszkicowany strach. Wciąż zmagam się z nawrotem pamięci, z upojnym odrodzeniem sennego koszmaru.   Skąd wiesz, że w moim wszechświecie wciąż prószą łzy, że tajemnica staje się modlitwą, wydaną przez niewłaściwe słowa? Idę ku tobie, jak cień do światła. Odnajduję cię pośród moich bezsennych nocy, ukrytego za plecami nieba. Ocknie się w nas ten sam złudny krzyk, to wołanie o nieznane.   Proszę, zaopiekuj się moim rajem, z którego tak blisko do piekieł. Moja dusza zatacza koło, coraz większe; smarkatego księżyca rozbolała głowa, gwiazdy cierpią na bezsenność. Płaczesz wciąż pod wiatr, skazany na milczenie, pozbawiony prawdy, przekarmiony istnieniem.   Twoje łzy, choć przekrwione, nie pozostawiają skaz na białym płótnie mgły. Przeobraża się we mnie szczęście, o jakim nie mamy odwagi mówić, które wymyka się przez furtkę serca. Pozostaniesz, choć smutek dzierży tęsknotę, przywiera do szyby, porównuje oddech do pieczołowicie zakończonego dnia.   ***   Odkąd odnalazłam w tobie zwierciadlane odbicie melancholii, odkąd doszukałam się zwycięstwa w nikczemnej czułości - świat stał się dla mnie bezimienną wymówką, postumentem, który dźwiga niczyją chwałę, zaprzestany pokój. Przemierzam ciche kroki, milczące odciski słów, jakie nie przynoszą uśmierzenia, nie kojarzą się z obawą, co przeraża nawet niewinnych.   Przychodzę, abyś zobaczył we mnie utraconą namiętność; miłość, w której odmętach wciąż się pławisz, wciąż przyzywasz osobne noce. Słyszę bezsenny szept twoich myśli, tak boleśnie płonących niby szkarłatny płomyk ufności. Zaciskam pięść serca, staję naprzeciwko przyszywanych marzeń; widzę, jak rośnie w tobie ogłada, jak przeistacza się duch, który ścigał słońce, nasycał niebo.   Przyjdź, zagraj mi tę balladę, która nie potrzebuje słów, nie wymaga światła. Kiedy stoimy u wezgłowia przepaści, sen nie chce powrócić, zima kończy się latem. A kiedy będziemy zmuszeni odszukać pośród łez kroplę deszczu, kiedy powstaniemy z identycznego pragnienia - przebudzi się w nas dzień, który urąga godzinie, złorzeczy sekundom.   Nie pozostanie z nas iskierka ufności, nie uchowa się błaganie o świt. Toczy się w nas odwieczna wojna nadziei z wolnością. Czy wygrasz, stawiając czoła tym, którzy nie zawinili? To tylko usłużna metamorfoza; przemienienie, które da radość udręce, obłaskawi grafomański poemat. Nie zostanie w nas ani kropla, jeden przerażony powiew.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...