Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

poker z damą pik

Andrzej_Wojnowski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Andrzej_Wojnowski

Andrzej_Wojnowski

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

chciałem ograć miłość, każdy tak by chciał

w końcu mocną kartę  los przewrotny dał

trzymam cztery asy, wiem - nie przegram już

ale z drugiej strony usiadł diabeł mój

 

przepięknie wygląda ta kobieca twarz

dogrywki nie będzie ,jedną szansę mam

pula szybko rośnie, rzucam marzeń stos

czuję smak zwycięstwa, uśmiechnął się los

 

wykładamy karty i entuzjazm pękł

znów nie spasowałem, rozegrałem źle

karetę pokonał poker z damą pik

jej nie można ograć, jej nie ogra nikt

Edytowane przez Andrzej_Wojnowski (wyświetl historię edycji)
4
mysticp12

mysticp12

Opublikowano
Opublikowano

Czasem gry przerwać nie można a jak coś się potoczy niezgodnie z oczekiwaniami czy planem to przypomina mi się stwierdzenie Wolanda-niedosłowne-,,nic nie zdarza się dwa razy tak samo.To prawda.My jednak spróbujemy,,(wersja filmowa).

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Miałem w swoim życiu cztery asy w ręku - na stole dość pokaźna pula i ... przegrałem. Facet z którym się licytowałem miał pokera (od króla w dół). Nic tutaj nie blefuję, żyją jeszcze świadkowie tamtej rozgrywki. (Czaplinek - hotel Pomorski - koniec lat siedemdziesiątych).

Marek_Bazyli

Marek_Bazyli

Opublikowano
Opublikowano

Cóż, nie trzeba koniecznie być asem aby w życiu wygrywać. Wystarczy znaleźć swoje miejsce w układzie gwiazd. Swoje miejsce przy damie pik, a może kier. 

A swoją drogą rudy kolor włosów, to jaki byłby w kartach? Karo? Mi jakoś nie pasuje. Rude piegusy są chyba zbyt piękne, aby zamknąć je w talii kart. 

1
Andrzej_Wojnowski

Andrzej_Wojnowski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Szymborska pisała podobnie:

 

"Nic dwa razy się nie zdarza
i nie zdarzy. Z tej przyczyny
zrodziliśmy się bez wprawy
i pomrzemy bez rutyny."

 

Każdą grę można przerwać.

Mówimy pas i skupiamy się na następnym rozdaniu.

 

                                                                      Pozdrawiam

1
Andrzej_Wojnowski

Andrzej_Wojnowski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Grałem w pokera tylko na studiach.

Nawet dobrze mi szło, ale przerzuciłem się na brydża sportowego.  Sport to podobno zdrowie , dlatego dalej systematycznie gram.

Przegrałem dwa stypendia gdy przeciwnik wyłożył karetę dziewiątek na mojego królewskiego fulla.

 

  Dziękuje i pozdrawiam

mysticp12

mysticp12

Opublikowano
Opublikowano

Bywa i tak,że gra,, porusza się,, wbrew wszelkim regułom i są one bardzo płynne tzn. trzeba być przygotowanym na wszystkie możliwie zagrywki  także te bez reguł.Czasem jest to istotny element całej gry.

Oxyvia

Oxyvia

Opublikowano
Opublikowano

Bo choć miłość wiele, wiele twarzy ma,

pamiętaj, Andrzeju - miłość to nie gra.

:)))


I znowu się przyczepię, bo masz literówki:

 

przepięknie wygląda, ta kobieca twarz - tu niepotrzebny przecinek

dogrywki nie będzie jedną szansę mam - a tu właśnie by się przydał po słowie: "nie będzie"

pula szybka rośni, rzucam marzeń stos - szybko rośnie

czuję smak zwycięstwa, uśmiechną się los - uśmiechnął

 

To tyle ode mnie.

Aha, ładny wiersz - oparty na fajnej, baśniowej metaforze.

Marek_Bazyli

Marek_Bazyli

Opublikowano
Opublikowano

Poker to taka dziwna gra, w której w pewnym sensie grasz bardziej ze sobą samym niż przeciwnikami za stołem. Najpierw trzeba ogarnąć siebie. Dlatego jest to gra, której konsekwentnie unikam, żeby przypadkiem nie przegrać czegoś zbyt cennego. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Natuskaa
      Za pięć sobota

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ostatniej twierdzy, a może pierwszej, bo od ciała wiele się zaczyna, ciało musi być zaopiekowane, bo inaczej... i wóz stanie i woźnica i... Mikroagresja codzienności - oj, to jest bardzo dobre określenie. Można było jeszcze w to wkomponować kilka detali jak choćby temperatura czy efekty wzrokowe, ale szczególnie chciałam się skupić na wrażeniach słuchowych i żołądkowych.     Bardzo jestem wdzięczna za Twoją opinię, dzięki niej wiem, na ile czytelne jest moje "pismo". Co wprowadzają w nim wielokropki, które przyznam, że lubię stosować. Dla mnie one są jak przystanięcie i złapanie tchu, czasami myśli kontynuującej, co by się tutaj pokrywało.    Pozdrawiam :)
    • Simon Tracy
      Boże szelmów... pobłogosław króla cz.6

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Zanim zdążyłem powiedzieć coś więcej znów słodka Pluie ubiegła mnie i z dużą pewnością w głosie stwierdziła   - Uratujecie swą funta kłaków nie wartą głowę monsieur Orlon - kokieteryjnie puściła mi oko i poprawiła swe czarne włosy, targane przez wzmagający się północny wiatr - Wacek był u nas wczoraj po zmroku i na trzeźwo ten konus oczywiście nie puścił pary z ust ale gdy podstawiłam mu dwa gąsiorki z winem, zaprawionym alchemicznymi ziołami Alipsy, to język rozplątał mu się ochoczo niczym węzły na pludrach młodzieńców na widok moich dorodnych mimo wieku cycków.   Alipsa chwyciła mnie za ramię tak mocno aż uczułem na kości jej długie, zadbane paznokcie, którymi tak ochoczo gnębiła klienckie plecy i piersi.   - Konus wyjawił Wasz plan. I muszę przyznać, że mimo waszego alfonskiego uszczerbku na godności I honorze prawego obywatela to łeb macie na karku i nie wzbraniacie się w godzinie zguby wołać o pomoc do samego nieba Orlon. A raczej do jego zesłanych we właściwym czasie orędowników.   Więc dziewczęta znały już cały plan i tylko grały umartwione niewiasty na potrzeby tego kabaretu śmierci. Może i murwy i wszetecznice ale za to jak piękne i mądre a co najważniejsze moje i na mojej protekcji.   - A czy poznałyście gołąbeczki kochane tego który ma mnie wybawić od wątpliwej przyjemności dyndania na szafocie? - w tej chwili jeden ze strażników złapał mnie za tak zwane łachy i pchnął naprzód. Zrobił to tak silnie i nagle, że prawie wylądowałem całym ciężarem na obliczu jakiejś rozwrzeszczanej dziewczyny w pierwszym rzędzie gminu. - Madame mi wybaczy ten zupełny brak ogłady ulicznego fagasa - skłoniłem się do ziemi, obróciłem do strażnika i nim zdążył wymierzyć mi cios pałką usunąłem się, skocznym piruetem na bok a pałka rozpędzona pewną ręką strażnika spoczęła na twarzy dziewczyny. Odgłos łamanej szczęki i wybitych zębów było słychać w promieniu kilkunastu kroków mimo nadal gwarnej i gorącej atmosfery tłumu. Dziewczyna padła bez ducha na wznak za siebie a do zamarłego w totalnym zdziwieniu strażnika doskoczyła widać matrona pechowej poszkodowanej i w szale zaczęła kopać i bić na oślep strażników a Ci zwarli się z nią w atletycznych zapasach. A ja dzięki temu zyskałem dodatkowy czas dla dziewcząt.   - Ojciec Orest od Ran Chrystusa był przyjacielem i powiernikiem mego godnego podziwu i zbawienia ojczyma. Więc naturalnie i mnie objął pomocą bym także dostąpił łaski i zbawiennego w skutkach miłosierdzia naszego Boga, któremu nie jest obojętny los nawet tych całkowicie upadłych murew i alfonsów, którzy za niewinne występki jak zabójstwo kardynała który przeto wykończył mego ojczyma, teraz muszą pokutować i tańcować ze śmiercią na placu St Genevieuve.   Tibelle zrobiła minę jakby nie wierzyła własnym uszom ani mojemu szelmowskiemu, wężowemu językowi. Wymieniła pojednawcze spojrzenia z kokietkami i wypaliła   - Już my znamy Twego ojczulka … jak go mianowałeś Oresta od Ran Chrystusa lecz konus zna go znacznie dłużej i był kiedyś członkiem kompanii zakonnika a raczej jeszcze wtedy sodomity i włamywacza, faworyta Damasusa z Tolouse. Był jego prawicą sprawiedliwej śmierci dla spóźniających się z oddaniem tego cesarzowi półświatka co cesarskie. Czyli długów. A nosił on wtedy imię Papilona z Dunkierki choć konus określił go zgoła kwieciściej jako Papilona od świętej piczy Marii Magdaleny   Więc to najprawdziwsza prawda, że ojczulek Orest był kiedyś kolegą po fachu i równym nam niegodziwcem. Powierzyłem swą głowę zatem w jak najlepsze ręce.  
    • Migrena
      Na starym dachu

      Przez Migrena · Opublikowano

      @viola arvensis   Wiolu, Wiolu, Wiolu. rozpieszczasz mnie swoimi słowami.   Ty, prawdziwa poetka - do mnie......   dziękuję najpiękniej jak umiem :)))))      
    • viola arvensis
      Na starym dachu

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Migrena kiedyś myślałam, że o miłości powiedziano już wszystko. Jednak  gdy czytam Twoje wiersze to zmieniam zdanie. Ciągle czymś zaskakujesz cos rozświetlasz. Przychodzę tu po natchnienia i zwykle znajduję. I za to dziekuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Migrena
      Fantomowe ciało

      Przez Migrena · Opublikowano

      @huzarc   ale ja ciągle rozmyślam nad Twoim wierszem.   podziwiam Cię, że podejmujesz takie trudne tematy.   trudne ale fundamentalnie ważne.   brawo !!!  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...