Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dwie miłości

karenka

Przez karenka
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

karenka

karenka

Opublikowano
Opublikowano

 

Dwie miłości

 

Nie dojrzę dziś jasnych promieni
bo czas mój jakby stanął w miejscu
życie umiera me na ziemi
nie ma nadziei i nie ma Cię tu

 

trzepotu skrzydeł nie usłyszę
barwnych motyli nie zobaczę
wpatrzony tylko w martwą ciszę
sam sobie tego nie wybaczę

 

ilekroć tobie przysięgałem
że zmienię stare swe zwyczaje
i tak się tułam po tym świecie
w żalu goryczy że Cię zranię

 

nad modrą wodą czasem bywam
tam szumem wierzba smutki koi
wtedy uśmiecham się do kieliszka
zapominając Ciebie powoli

 

nie mam o tobie snów kolorowych
księżyc się krzywi i zęby szczerze
będę w czeluściach na ciebie czekać
wódka zdradziecka tam mnie zabierze

3
Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dwie miłości, ale jakże różne. To praktycznie dwa odległe światy....Dają się słyszeć potknięcia rytmiczne w czytaniu... spróbowałam zostawić podszepty z boku, może coś zechcesz zabrać.

Ukośników lepiej będzie się pozbyć, wg mnie.

Serdecznie pozdrawiam.

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      *** (...dostałem dziś pismo z redakcji)

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @yfgfd123 Pisz dalej – tylko tym razem dla niej, nie dla redakcji.
    • Migrena
      Gryps od serca

      Przez Migrena · Opublikowano

      Ej, mała - tu w młynie czas klei się jak kit, a ja z niego lepię gryps. Piszę ci na papierze od paczki, co śmierdzi jak melina po bibie. Kraty śpiewają swoje, kibel parzy wspomnienia, a ja cię mam w łebie jak świecę - pali, nie gaśnie. Twoje imię dźwięczy na spacerniaku jak stara piosenka z zakazanego radia. Łapię oddech, łapię dym, mam cię w kieszeni jak filong ze zdjęciem. Ty - moja sztela, co trzyma pion, gdy świat wali wałki. Ja - zawiniak, co kitra uczucie między cegłami i szeptem, trzymam pax i sztelę jak beton w dłoni, czuję szajbę w murze, która przypomina, że każdy dzień waży tonę. Bo tu każdy ma wyrok, ale nie każdy ma dla kogo odliczać czas. Ja mam - i to mnie trzyma przy murze jak stalowy sen. Gdy noc kręci szlaję po korytarzu, twoje oczy są moim światłem, jakbyś przeszła przez mur i zostawiła klucz w mojej dłoni. Nie obiecuję złota, obiecuję tylko lojalkę i prawdziwy sztos - bo kocham cię jak przyjaciel na balecie: z zasadą, bez ściemy. Więc trzymaj ten gryps, niech śmierdzi betonem i dymem, niech każdy wie, że nawet zawiniety chłop ma serce. A kiedy wyjdę - nie wezmę nic, prócz ciebie i dwóch zdań: że kocham. Że wrócę. Że na słowo - na beton -  trzymam fason i kit, czuję rufę i gruchot, które uczą, że mur nigdy nie kłamie. A jak mnie kiedyś zapytają, co ocaliło mnie z muru, powiem: twoje imię - napisane jak modlitwa na dymie papierosa, między klawiszem a odsiadką.  
    • Simon Tracy
      Zbicie gońca

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Most pospinany zewsząd na miłości zardzewiałych kłódkach. Ja zawsze jestem zero jedynkowy. W miłości zawsze u mnie druga tura. Wolę jednak opiekę śmierci. Dlatego właśnie ochoczo chwyciłem lekkość pióra. Bez pomocy już nie wstanę i nie wyruszę w świat. Jak kaleka-zabawka o wyrwanych kółkach. Nie niewiast uśmiech a drwina. Teraz ciśnienie mi podnosi. Duma pobita nieraz. Kolejny raz w zaułki duszy krwawo uderzona. A miłość jak ptak chorowity, przez wiatry burzy strącona. Demoniczny kot, trzewia jej zębami rwie. I truchło w pysku triumfalnie unosi. Nie bój się. Podejdź pod ogrodzenie. To cmentarz Twych marzeń. Potężny, skażony obszar. Stoisz nad ciemnością otwartego grobu. By wpaść potrzebujesz szturchańca. Obok we mgle trupiej, rozkłada się ciało miłości gońca. Consummatum est! Ego iam moriar.
    • grzegorz-kot67@o2.pl
      przyjacióka

      Przez [email protected] · Opublikowano

      @viola arvensis Ciepnij nostalgię na śmietnik,                               jesteśmy przecież... naczelni.
    • Berenika97
      To poważniejszy teatr

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar powiedzieć kocham i zostać kiedy trudno - to miłość

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...