Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

.

Jak żyć

 

... gdy tęsknota już stała się domem

i boję się wyjść

na spotkanie

chwili

nieznanej

i bólu

własnej winy

że gdy wyjdę, to umknę

donikąd.

.

 

Opublikowano (edytowane)

Ładnie, bardzo subtelnie podane osobiste wyznanie :)

 

Kiedyś tak napisałam:

 

Jak żyć

kiedy wokół

tylko mgła i niepokój 

a z chmur

nostalgia spływa

 

zachłysnę się powietrzem

i pędem hen na wietrze

wiecznością

aż pod niebo.

 

Pozdrawiam :)

 

 

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj Duszku - nic tak nie boli jak tęsknota - udany wiersz pełen  prawdy.

                                                                                                                                     Miłego życzę

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ciesze się, że tak go odebrałaś, szczególnie, że jako szczery, bo powstał w momencie takiego właśnie odczuwania, o którym mówi. Dziękuję i pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pisząc "ładnie" o tym, co dla mnie trudne, odkrywam w tym jakieś małe swoiste piękno, czy dobro, przez co łatwiej mi to przyjąć i wytrzymać. Dziękuję za miłe słowa. :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Takie często trudne chwile wejścia w głąb łagodzą i wyciszają moja naturę, i prawdopodobnie dlatego są zwykle subtelnymi wyznaniami. Twój wiersz z kolei jest bardziej dynamiczny i pokazuje Twój temperament w obchodzeniu się z życiem. Podoba mi się :) Cieszę się, że i mój Ci się spodobał. Dziękuję i pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak tęsknota boli i - potrafi w sobie uwięzić, zatrzymać życie...  Cieszę się, że mój wiersz Ci się spodobał i wyczułeś w nim prawdę :) Pozdrawiam.

Opublikowano

Dla Ciebie trąca, Marlett. Ale ja  nie czułam patosu pisząc go i nie szukam wyolbrzymienia własnych odczuć i przeżyć przez poezję, ale ich szczerego wyrażenia i zrozumienia. To przynosi mi ulgę.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Może dlatego, że piszę poddając się im, nie będąc przeciwko nim, a pozwalając im we mnie istnieć.., sama nie wiem.  Dziękuję Ci za wyjaśnienie - cieszy mnie.  :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To utwór najświeższy, powstały w momencie "zejścia w dół", utraty siły i odwagi do dalszej drogi. W tym moim "nawracaniu się" posuwam się do przodu, ale nie jest to łatwe i czasem zatrzymuję się lub upadam. Ciesze się, że mnie rozumiesz, WarszawiAnko - dziekuję i pozdrawiam :)

 

Ładnie to ujęłaś i jednocześnie mi uświadomiłaś - cieszę się, dziękuję i pozdrawiam miło. :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaprosił mułłę słynnego w Tule hodowca mułów na świeże mule. Uczony nosem swym czułem ocenił: "Mule czuć mułem, a dennych potraw nie jem w ogóle".
    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...