Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Gdy dzień już blisko dotyka świtu

i ciemne plamy przegania nocy

w poduszkę miękką zatapiam włosy,

 

a jasny pasek cienkim strumieniem

już dnieje krzyczy łaskocząc w oczy.

 

I mówi wstawaj, nowy dzień witaj,

biegnij do drzwi, bo stoi przed progiem,

w promieniach słońca, wiatrem podszyty

 

przyniósł jesienną pogodę.

 

W pajęcze sieci między drzewami

ciepłe kosmyki ukryła jesień,

a na prześwitach po drugiej stronie

diamenty rosy na liściach niesie.

 

Ponad polami echem wibrują,

szepty jarzębin, dzikiego wina,

pękate dynie i dym z kartoflisk

chcą babie lato chwilą zatrzymać.

 

A ono pędzi, tańczy z wrzosami,

powiewa lekko zapachem mięty,

 

nawleka głóg na suche trawy,

by koralami ozdabiać błękit.

 

17.09.2018r.

 

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Fajne, impresjonistyczne obrazowanie,

bardzo płynna narracja i czarodziejski klimat,

jak to u Ciebie :)

 

Ale mam pewne zastrzeżenia do tego fragmentu:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

mianowicie chodzi mi o dotykanie świtu przez dzień.

Osobiście rzekłabym, że noc dotyka świtu czy tam dnia,

bo ona jest porą ustępującą. Przyszło mi do głowy coś takiego jak: " gdy dzień w okno wpływa przez bramy świtu",

no ale to moje umyślenie :) Chodzi mi tylko o to, że świt to początek dnia, czyli jego część, więc się nie dotykają,

bo są jednym bytem. Ale może jestem bezzasadnie upierdliwa, nie musisz słuchać :)

 

Pozdrawiam :))

 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wychodząc z założenia, że jest noc, świt i dzień, to dzień nie mogąc się doczekać swojego czasu, dotyka świtu, jednocześnie przegania ostatnie atrybuty nocy. Tak to rozumuję i w ten sposób chciałam to unaocznić. Dla mnie jest logiczne. Pory doby przepływają jedna po drugiej, ta chwila przepływu trwa jakiś czas, to nie jest króciutki moment. 

Pozdrawiam :)

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To ciekawe jest. 

 

Wiesz, że woda przypomina mi poduszkę miękką, a włosy umyte tak jakoś pływaja sobie w niej luźno, tak topią się, tylko nie o wysokie temperatury tu chodzi. Chodzi o czar. Gdy podniesiemy głowę, włosy przklejają się do twarzr, np, są jak bicze. 

"babie lato". To pajęczynki -jak ww. włosy. Pływają, moga tez oblepiać twarz, wtedy chemy się z nich wyzwolić. 

 

Lubię Twój wiersz. 

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo dziękuję za wnikliwe podejście do treści. Widzę, że poszłaś dalej z pajęczynami i włosami jak bicze. Fajnie. Już słucham piosenki. Kłaniam się pięknie.

Pozdrawiam :)

Opublikowano (edytowane)

Nie żeby się chwalić, ale poepłniłam kiedyś taki wiersz, pozwól , ze przytoczę, bo stosowny do okoliczności. 

 

 

budzi się demon

kobiecy umysł

paroksyzm tańca

leśnych mrocznych drzew

 

przemoczone pnie

jedność z tancerką

dłonie gałęźmi

ciało subtelne

 

takt demona szał

gibkość z natury

struny burzowe

grają kroplami

 

z ziemią się zrasta

to znów powstaje

twarz piękna wzywa

włosy jak bicze

 

to "brzmienie ciszy"

lecz brak wytchnienia

przerażenie łka

demon panuje

 

tancerkę wchłonął

          las...

 

Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Staram się we wszystkim doszukiwać piękna, nawet deszczowa pogoda jest dla mnie poezją. Bardzo Ci dziękuję za poświęcony czas i

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:))

Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Waldemar_Talar_Talar fajny.
    • ich życie to łysa żarówka zawieszona nad czaszką, w malutkim kwadracie w bloku, wyjąca jak rtęć w gorączce. nie świeci - tylko rzuca cień własnego śmierdzącego światła, a oni siedzą pod nią jak karaluchy w garniakach zrobionych z porzuconych butelek i plastiku z dna oceanu, kupionych w lumpeksach z centrów ich ponurych miasteczek. umierają na miękko, z oczami wbitymi w ekran jak w hostię. nie mają marzeń - tylko zdrapki, które śnią im się nocą jako języki lizane przez automat do kawy. ich głowy to akwaria z brudem po reklamach, gdzie pływają złote rybki z amputowanymi życzeniami. serca mają zrobione z topniejącego linoleum, biją na przemian z dźwiękiem nadchodzących powiadomień. nie mają idei -  tylko strzępy logotypów wbite w korę mózgową jak tatuaże z supermarketu. ich dusze są jak portfele po przejściach - pełne paragonów i kieszonkowego od rodziców na emeryturze. przyjaciele? głosy w słuchawkach, co grają playlisty melancholii, czasem piwo na murku pod sklepem. kochankowie? ciepłe zwierzęta z funkcją „mute” i oczami jak ślepe panele dotykowe, na jedną noc przy zgaszonym świetle, bez funkcji wydaj resztę. w ciemności prezerwatywa wypada z ręki i wrzask na placu - ful  aborcja od zaraz. dni - długie gumy do zucia, ciągną się jak kisiel po podłodze w lunatycznym biurze, zostawiając na stopach lepką warstwę cyfrowego kurzu. sny - pamiętniki cudzych pożarów, które próbują odczytać przez filtr z benzyny. jedzenie - topiony serek z biedronki, gratisowy hot dog od kumpla z marketu i niedzielny schabowy u mamy. chodzą jak strusie w szpilkach, z głowami w powietrzu, które śmierdzi Wi-Fi. oczy mają jak przeterminowane lody - niby słodkie, ale coś się w nich psuje. a pod powiekami mieszkają dźwięki niedokończonych myśli: "ja...ja...ja..." „może… może… może…" kiedyś...kiedyś...kiedyś..." ich zazdrość to pies z dwiema głowami, gryzie ich krtań i genitalia naraz, znaczą podłogi krwią, ale myślą, że to nowa wersja dywanu IKEA co dziadek kupił im na imieniny. i żyją - nie dlatego, że chcą, ale boją się, że śmierć nie ma Wi-Fi. bo w ciszy słychać echo: „tu nic nie ma”, głodne, lepkie słowa, co śpią pod językiem jak zdechły szczur w kiblu. nie mają hobby - tylko palce, co w nocy same scrollują do końca internetu. nie mają Boga - mają aplikację, co przypomina o oddychaniu i wysyła wersety z cytatami motywacyjnymi. kiedy umierają - to jak dym z grilla zrobionego z plastikowych lalek od dorosłych dzieci sąsiadów, a ziemia przyjmuje ich cicho, jakby wrzucała imię do folderu „spam”. i gniją - powoli, elegancko, jakby ktoś chciał z tego zrobić reklamę perfum Armani unisex, dla ludzi, którzy już nie czują niczego.    
    • @Annna2 Miłość do przeznaczenia...to Podziękowanie za istnienie.    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...