Jesień pierwsza i ostatnia

[Maciek.J]

 

Chłodny podmuch zerwie mnie z gałęzi
jeszcze zatańczę z wiatrem ostatni raz
potem upadnę na ziemię wydeptaną
tracąc ze światem resztki złotej więzi

Pora już odejść - to mój nadszedł czas
przypomina mi o tym szara mgła co rano
nawet wyglądam teraz inaczej -brunatnie
jestem coraz słabszy i jak ze szkła kruchy

Raz po raz odezwę się cichym szelestem
dla całej rodziny to dni życia ostatnie
nitki pajęczyn oplotą nas jak złe duchy
ale ja przecież jeszcze żyję i …jestem

Z moimi braćmi pięknym latem rozgrzani
czekamy na tę najsmutniejszą chwilę
kiedy nastąpi nikt jeszcze z nas nie wie
znowu czas przemijania i my-zapomniani

Nic po nas wkrótce nie zostanie a tyle
było chwil radosnych zielenią na drzewie
oczekuję pory niczym skazaniec wyroku
wtenczas zimną ziemię poczuję na sobie

A ona mnie przytuli do wiecznego snu
prawa matki Natury nigdy nie zmienią
niedługo umrę zapomniany w mroku
ty przejdziesz się alejką po moim grobie

Nawet nie poczujesz że będę właśnie tu
twój martwy liść który odszedł jesienią

[Deonix_]

Smutny wiersz przesiąknięty nostalgią.

Rozczulający. Wiele w nim ładnych, choć ckliwych obrazów.

 

Choć treść wydaje mi się nadgadana

i gdzieniegdzie sformułowałabym myśli w inny sposób,

to jednak nie będę tego robić.

 

Pozdrawiam

[Luule]

Mówi się i to często o 'jesieni życia', porównuje w poezji, piosenkach do liści z drzew, co opadają, ogólnie znamy to na wylot. Ale ten wiersz,mimo, że schemat nam znany doskonale, to otwiera jakieś inne okienko, przynajmniej dla mnie. i za to duży plus. Coś mi zgrzyta, gdy czytam, przez to, że w tej formie, długości wersów oczekiwałabym jednak płynności, rymów. Czytanie zmęczyło, ale treść przebiła i przybiła. Nie potrafię myśleć o końcu, choć jestem z tych co by go często chcieli. Ale kiedy to się sobie jakoś spersonalizuje, to jest to zbyt rzewnie i irracjonalnie -choć to samo w sobie racjonalne na wskroś. 

 

Przypomniał mi się w podobnym odczuciu po lekturze - wiersz Leszka z orga, o rzece - wpływającej do morza. 

 

Wrócę tu jutro, przeczytać jeszcze raz. Ale tak, ten motyw liścia, który nadal żyje po oderwaniu od drzewa - huh trafił we mnie mocno. Jak dla mnie- jest to spora metafora i odkrycie. Po prostu nie myślałam nigdy w ten sposób. Dziękuję!:)

[Maria_M]

Macieju, smutno dzisiaj u Ciebie. Sama nie wiem, co napisać. Więc się wstrzymam, może tu wrócę, a tymczasem pozdrawiam i życzę pogodnych myśli mimo wszystko.

 

[Maciek.J]

dziękuję wszystkim za ciepłe mimo wszystko komentarze i pozdrawiam