Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wisława Szymborska


Wiesław J.K.

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

“Great love is never justified. It’s like the little tree that springs up in some inexplicable fashion on the side of a cliff: where are its roots, what does it feed on, what miracle produces those green leaves?”

BY MARIA POPOVA

“For one human being to love another,” Rilke , “that is perhaps the most difficult of all our tasks… the work for which all other work is but preparation.”

Two generations later, the Polish Nobel laureate Wisława Szymborska (July 2, 1923–February 1, 2012) — another visionary poet with uncommon insight into the human psyche — examined the forbearance and hardiness of heart that love requires in a beautiful short piece simply titled “Great Love,” found in her  () — a collection of Szymborska’s short, soaring essays inspired by various books she devoured during one voracious reading binge in the 1970s.

Wisława Szymborska

After reading the  of the love of Fyodor Dostoyevsky’s life, Anna — the record of one of history’s truest and most beautiful loves, in the course of which Anna buoyed Fyodor through an inordinate share of hardship that would have sunk most — Szymborska reflects on a particularly trying period in the couple’s life and considers how true love swathes its bearers with a superhuman resilience of spirit:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

With an eye to the unseeing cynicism with which people often view what they don’t understand — especially the private universe of any great love, incomprehensible to the outside observer and often incomprehensible even to the lovers who inhabit it themselves — Szymborska likens great love to  and adds:

Complement this particular portion of the endlessly rewarding , which also gave us Szymborska’s meditations on , , and , with Anna Dostoyevskaya on , Fyodor Dostoyevsky’s compatriot Leo Tolstoy on , and Lebanese-American poet, philosopher, and painter Kahlil Gibran on , then revisit Szymborska on , her , and her stunning poem 

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Polski Poeta i laureat Nagrody Nobla Wisława Szymborska o Wielkiej Miłości
"Wielka miłość nigdy nie jest usprawiedliwiona. To jak małe drzewko, które wyrasta w niewytłumaczalny sposób po stronie urwiska: gdzie są jego korzenie, na czym się żywią, jaki cud produkuje te zielone liście? "

Aby jedna istota ludzka pokochała inną, "napisał Rilke do młodego przyjaciela", być może jest to najtrudniejszy ze wszystkich naszych zadań ... praca, dla której cała inna praca jest jedynie przygotowaniem. "

Dwa pokolenia później, polska noblistka Wisława Szymborska (2 lipca 1923 r. - 1 lutego 2012 r.) - kolejny wizjonerski poeta z niecodziennym wglądem w ludzką psychikę - zbadała wyrozumiałość i cierpliwość serca, której miłość wymaga w pięknym krótkim utworze, po prostu zatytułowanym "Wielka miłość", znaleziona w książce "Niezbędne lektury" (biblioteka publiczna) - zbiór krótkich, szybkich esejów Szymborskiej inspirowanych różnymi książkami, które pochłonęła podczas jednej żarłocznej lektury w latach siedemdziesiątych.

Wisława Szymborska
Po obejrzeniu niezwykłego pamiętnika o miłości do życia Fiodora Dostojewskiego, Annie - zapisie jednej z najcenniejszych i najpiękniejszych zakochanych w historii, w trakcie której Anna pocieszyła Fiodora przez nadmierny udział trudów, które najbardziej by się zatopiły - Szymborska zastanawia się nad szczególnie trudnym okresem w życiu pary i zastanawia się, w jaki sposób prawdziwa miłość spłyca swoich posiadaczy nadludzką odpornością ducha:

Anna była w tym czasie w ciąży i była to wyjątkowo trudna ciąża, być może ze względu na nieustannie napięte nerwy. Ale ... była szczęśliwa, chciała być szczęśliwa, potrafiła być szczęśliwa i nie mogła nawet poczuć większego szczęścia ...

Mamy do czynienia ze zjawiskiem wielkiej miłości.

Kierując się nieoczywistym cynizmem, z którym ludzie często patrzą na to, czego nie rozumieją - zwłaszcza na prywatny wszechświat jakiejkolwiek wielkiej miłości, niezrozumiałej dla zewnętrznego obserwatora i często niezrozumiałej nawet dla kochanków, którzy ją zamieszkują - Szymborska lubi wielką miłość do ślepy optymizm roślin i dodaje:

Niezależni obserwatorzy zawsze pytają w takich przypadkach: "Co więc ona (on) widzi w nim (ją)?" Takie pytania najlepiej pozostawić w spokoju: wielka miłość nigdy nie jest usprawiedliwiona. To jest jak małe drzewo, które wyrasta w niewytłumaczalny sposób na brzegu urwiska: gdzie są jego korzenie, na czym się żywią, jaki cud produkuje te zielone liście? Ale istnieje i jest naprawdę zielony - jasne, więc dostaje wszystko, czego potrzebuje, aby przetrwać.

Uzupełnij tę szczególną część niekończącej się satysfakcjonującej lektury Niezobowiązującej, która także dała nam rozmyślania Szymborskiej o tym, dlaczego czytamy, o konieczności lęku i naszym kosmicznym przeznaczeniu, z Anną Dostojewską o tajemnicy szczęśliwego małżeństwa, rodaka Fiodora Dostojewskiego, Lwa Tołstoja, o miłości paradoksalne żądania i poeta libańsko-amerykański, filozof i malarz Kahlil Gibran o znoszeniu niepewności miłości, a następnie wracają do Szymborskiej o tym, jak ograniczają nas nasze przekonania, jej odę do liczby pi i jej oszałamiający wiersz "Możliwości".

 

............................................................

Coż z tego można wyczytać :))
 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Rozdział szesnasty       - Moi drodzy WspółMistrzowie - zwrócił się Jezus do Właśnie Wspomnianych - i moi drodzy padawani. Została nam jeszcze jedna kwestia. Jedna sprawa do zmiany. Istotna o tyle, że druga wojna światowa nie nastąpi. Tym samym jeden z jej celów nie zostanie osiągnięty, a wszystkie jej następstwa z natury rzeczy nie nastąpią. Zatem...     - ... Zatem potrzebujemy wysłać kolejne dusze tam, gdzie tradycyjnie je wysyłamy - Siddharta podjął wypowiedź WspółMistrza po tym, gdy Tenże obrócił się ku Niemu. - Hmmm...     - Nie potrzebujesz podkreślać, że tego nie lubisz - odezwał się Muhammad. - Ale cóż mamy zrobić? Taki los wybrali sobie sami, i to w Naszej Obecności. Za Naszą radą, ale ostateczna decyzja należała do nich samych. Tak więc - tu uniósł rękę celem wykonania wiadomo jakiego gestu. - Ciach!     - Jako człowiek - odparł mu Siddharta - istotnie obawiałbym się, że nie obędzie się bez tego. Ale jak Bóg mam tego pełną świadomość. Tak być musi, ponieważ tak chcieli. Ponieważ tak sobie wybrali. Zatem "Ciach"... - co mówiąc, przybrał mało szczęśliwą minę. - Niech się stanie.    - A co Ja mam powiedzieć? - zapytał Jezus retorycznie. - W Swoje ostatnie ludzkie wcielenie przyszedłem pomiędzy nich właśnie. Aby pokazać, że i pośród takich ludzi może urodzić się i żyć ktoś pozytywny - o Matce i przybranym Ojcu nie wspominając. A oni zdradzili Mnie i wydali rzymskiemu namiestnikowi, aby najzwyczajniej w świecie pozbył się Mnie. "Lepiej niech jeden człowiek umrze za naród", tak wtedy powiedział wiadomo kto spośród nich. I jeszcze naiwnie oczekiwał - i oczekiwali, że dam im tę - taką - satysfakcję.     - Ale, jak wiemy, miałeś najmniejszy zamiar tak o uczynić - odrzekł Muhammad.    - Skąd wiedziałem, że akurat Ty wypowiesz te właśnie słowa? - odparł mu Jezus. - Oczywiście, że to, co widzieli, było iluzją. Uzewnętrznieniem tego, co chcieli zobaczyć. Na co liczyli, że zobaczą. Do tego stopnia materializacją, że byli najświęciej przekonani, że to, co myślą iż widzą, dzieje się naprawdę. To przecież oczywiste - zakończył. - Człowiek mojej miary, formatu oraz poziomu intelektualnego i duchowego, będący krok od świadomego osiągnięcia Boskości nie mógłby istotom przecież niższym, pozostającym daleko za nim na drodze rozwoju, pozwolić na urzeczywistnienie takiegoż pomysłu.    - Tak więc - WspółMistrzem, który odpowiedział Jezusowi, był znów Muhammad. - Ciach! Niech cały świat, w drodze nie-wojny, uwolniony zostanie od tych stworzonych na obraz i podobieństwo, otrzymując i odzwierciedlając najgorsze - ale w jego mniemaniu najlepsze - cechy tego, który ich zaplanował i stworzył. Pychę, egoizm, pewność własnej wyższości, żądzę władzy i pieniędzy oraz fałszywą pokorę.     - WspółMistrzu mojego Mistrza... - Gabr'I'ela zastanowiła się, czy wyrazić głośno swój - naturalnie kobiecy - cień wrażliwości.    - Dobrze, że milczysz, padawanie mojego WspółMistrza - Muhammad uśmiechnął się powściągliwie. - Oni naprawdę na to zasługują. A kto jak kto, ale Ja, Jezus i Siddharta wiemy to doskonale. Nas oszukać się nie da: wiemy wszystko o każdym i wszystko o wszystkim.     - Niech zatem wasza Mama Ziemia odetchnie od nich energetycznie. Niech pokój, który zagościł w waszej części świata, będzie trwały i w niej, i gdzie indziej - to rzekłszy, spojrzał na Jezusa.    - Tobie, WspółMistrzu - i tylko Tobie - z racji urodzenia się wsród nich - przypaść może wykonanie tego w inny sposób i bezpośrednio, a nie przy pomocy innych, przeważnie nie w pełni świadomych ludzi, w czym naprawdę uczestniczą.     - Niech zatem tak się stanie - powiedział Jezus, czyniąc odpowiedni gest. - Już pora.    Domyślasz się, mój drogi Czytelniku, że w zaistniałej sytuacji Wielki Reset i tym samym Nowy Porządek Świata nabierają właściwego, zgodnego z Boskim Planem, znaczenia. Bo prawdziwy pokój możliwy jest tylko w świecie bez istot, których dusz integralną częścią jest wojna.                         Koniec      Voorhout, 22. Grudnia 2024
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dla Ciebie tylko takie.. :-) Również pozdrawiam, wesołych Świąt!
    • dziś pisanie wierszy bardzo modne jest kro rozum ma szerszy ten dokładnie wie że wierszu uroda i słowa i gest i serce i dusza co już się gdzieś rwie :)
    • @FaLcorN piękna odpowiedź. Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Pozdrawiam:)
    • @Ewelina Spragniony, zatopiony   Na nic mi moda słów i uroda język języka drugiego szuka Serce rośnie w zaciszu spojrzeń zamknij mnie w wersie, uśmiechu w sobie..
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...