O prorokach z Miasta Próby

[Michał Ziemiak]

Synowie Najwyżsi z Miasta Próby – zwierzyna powołana na kłamstwo
Chwytają stóp wiszących Kapłanów
Skatowali ich na schodach Świątyni Aksjomatów bardzo niedawno
za niedowierzanie i barbarzyństwo sprzeciwu – taka była wola Proroków

Prorocy byli potężni – sadła dionizyjskich orgii
Łańcuchy bród sztywnych i wąsów wszechmocy
Przybyli tu zaledwie wiek po waszych przodkach
Szarlatani przyszłości Wróżbici strachu – Wielcy
w mniemaniu tłumu rybaków kramarzy ladacznic

Krwawe ordalia – igrzyska odkupień
Ogień na językach i amen w pacierzu
Zaklęcia stare jak wszędobylskość Księżyca
Miasto Próby za kręgiem murów – zamkniętej podkowy
wdychało konieczności poświęceń i ofiary dziewic

Na drzwiach kreślono symbole Ducha i Mocy
Bożkom – peany Prorokom – mięso prometejskie
Statystyka głów ściętych i nowych nakazów
dla Synów Najwyższych – choć bydląt posłusznych
de facto oraz de iure

Aż Kapłani Aksjomatu – w Święto Objawienia – dostrzegli z wież
rzekę swobodną i chłopów śpiących pod zielonym dębem
To wszystko – bez krzty czerwieni czy słów nakazu
Lecz Kapłani Posłuszeństwa byli gotowi – lud dostał hasło
spętanych cisnął ze schodów w takt ostrych kamieni

I gdyby Mur zwany powszechnie Okrągłym Ołtarzem nie runął
z powodu wiosennych roztopów Prorocy żyliby do dziś
Wtedy stało się wtedy – niezrozumiana wolność i przestrzeń
Pałac Potężnych wzięto szturmem

Proroków i ich rodziny zabijano długo – zgodnie z konwenansem
w ryku Wybranych w amoku nieuniknionego w sensie nicości
Ciała palono przez kilka tygodni z uwagi na brak drewna

Teraz Synowie Najwyżsi całują zimne stopy Kapłanów
Nie wiedzą co robić – jak odór siarki z Miasta Próby zastąpić powietrzem
Boją się wyjść za rumowisko i spojrzeć chłopom spod dębu w oczy
Pojawił się już plan wystrugania nowych absurdów i ucieczki w iluzję
A co bardziej szaleni starają się o obywatelstwo Wyspy Utopii