nośnik

[Marek_Mikutowicz]

oddech żyje w nieskończoności
która otwiera się na ogród
znam tupot szcześciu nóg znam
jak świegot ptasi o poranku

 

co hejnał znaczy kiedy leżysz
przy mym boku niczym wystrzał
znam oczy które patrzą sztuką
nad oceanu gniew i uniesienie

 

idę o poranku nad morze
popołudnie smakuje jak wiśnia
myślę o jej wieszaweczku
i tonę na dniach w myślach

 

a przecież
chciałbym wiedzieć
że sekret świadomego życia
jak smak różowego ucha
tkwi
na moim mieczu

[Gość]

Nie jestem pewna, czy treścią i celem twojego wiersza jest wyrażenie zagubienia, ale ja czytając go co krok się gubię... Docieram do jakiegoś obrazu, wchodzę w niego i w tym momencie znika lub zmienia się w inny... I jestem nieco rozczarowana, bo poczułam już jego przedsmak. To nie jest krytyka z mojej strony, ale raczej przekazanie stanu, w który wprowadza mnie twój wiersz. Czy to jest zamierzone?

[Marek_Mikutowicz]

nie jest zamierzone

[Maria_M]

Szanowny Marku powiem wprost: poplątane z pomieszanym, a sam tytuł nośnik / jak dla mnie / do czegoś zobowiązuje, chociażby do uporządkowania myśli.

Warto nad nim popracować.