[...kiedyś...]

[Tomasz_Biela]

dzieciństwo upadło w pognitych owocach

tyle soku tyle skwaszonych min

kolana pękały jak truskawki w zębach

zaciśnięte krople łez – ojciec zaciska w dłoni

skórzany pas pachnie dzisiaj wypastowanymi lakierkami

 

na wesele zasiadało się przy stoliku dla młodszych

nie daj boże napić się wódki a jak już

złapało się welon czy muchę to w przyszłości na pewno

upijani upijamy innych

weseli dopiero po utracie świadomości

 

kiedyś cnotą była wspinaczka na szczyt drzewa

sięgając nieba zajadaliśmy papierówki patrząc

którą dziewczynę strzelić z procy w tyłek – takie końskie zaloty

w kieszeni magazynek jarzębiny i wystrzały z rurek

w południe czy wieczorem w tych czasach  

strzela się ostrą amunicją prosto w serce – bez ceregieli

 

adrenalina wzrastała w polu pszenicy ciało puchło od biczów

im głębiej i szybciej tym lepiej i więcej zebrało się kolb z szabru

jabłka śliwki czereśnie a nawet kapusta smakowały lepiej niż swoje

 

mięso z marketu nie mniej pewne jak kupowanie „kota w worku”

z ojcem przywoziliśmy cztery prosiaki najlepsze było wtedy żarło

z wyhodowanej własnymi rękoma świni smażonka w żołądku

 

z rozkoszy smaku rozkwitała winorośl przytulona do muru domu

spijając gorycz i żal w nim była ogrodem w raju

teraz jest wycinanie lasów i żywicą plują nasze wygody   

wypalanie traw dla pastwisk krów i koni

giną zwierzęta niedokarmiane

powoli

 

likwidujemy pomniki przyrody wycinając kawałek po kawałku

nasze płuca jak płonące plastry miodu

litry się przelewały na chlebie i z gorącym mlekiem

w chorobie i zdrowiu miód był nektarem bogów

tutaj zastępuje go nutella i ząb uwiera próchnica

nie była kiedyś tak paskudnie słodka jak teraz

mleczaki nie chcą wypadać od nadmiaru chemii

 

pierwsze gry w klasy nie były szukaniem

znajomych w Internecie wtedy jeszcze nie było

to science fiction tamtych czasów misja na marsa

usiekaliśmy lasem bawiąc się w podchody teraz zostaje nam

zbieranie z tego odchodów

 

zabawa w chowanego polega na uciekaniu z domu bez powrotu

przed patologią bądź tak sobie żeby o nas nie zapomnieli przypadkiem

wyzwiska skierowane w stronę rodziców to przecież zwykłe słowa

kocham cię mamo kocham tato dziękuję za to i tamto pękły gdzieś

w nas jak krwiak lód malinowy rozlewa się na ziemi przydeptywany przez przechodniów

 

gry komputerowe przenieśliśmy na ulice

wychodziło się grupą z pistoletami zrobionymi z patyków maczugami

teraz ganiamy za mordercami z siekierą

 

Gta na ulicach i osiedlach Quake w domach

co tu jeszcze więcej dodać

ledwo słońce wstawało i dzieciaki w „gumę” się bawiły

już gumy nie potrzebują a jeśli to pęka

cienka nić między przyjemnością a dojrzałością

słońce nie musi wstawać leży rozwierając swe promienne nogi

zabawa w „słoneczko” kiedy się rozwiera

kończy swój żar wtedy gdy młodej dziewczynie błona się rozdziera

I słońce krwawi

płacze

nad matkami

księżyc blednie

nie będzie lepiej

 

jest smart fon i aplikacja „dzieciństwo”

to wszystko

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam -  przejmujący wiersz - tak było tak się bawiliśmy -  a dziś tylko w pamięci pozostało - niestety  tak to działa

współczesność wzięła górę  -  nie ma odwołania a szkoda...jeszcze raz podkreślę bardzo dobry wiersz.

                                                                                                                                                                                                            Pozd.