ciemnosc

[Ikar z powpiołów]

Z ciemnego kąta,
z pustego pokoju.
Wychodzi ciemność
z cierpienia pospołu.

Złość ciemność niesie,
złość bez końca.
Bo tak się czujesz
gdy ktoś cie odtrąca.

Łzy ciemność niesie,
łzy małych dzieci.
Bo dzieci płaczą,
gdy zło jest na świecie.

Wtem do pokoju wchodzi
człowiek w białej szacie.
Ciemność przegoni,
albo życie straci.

Klęka, składa ręce,
mówi magiczne słowa:
"Ojcze nasz który jesteś w niebie..."
Ojciec pomoże, bo ojciec go kocha.

[Bogumiła Masełeczko]

bardzo fajne ale ta ostatnia strofa
za bardzo dosłowna, odbiegająca
od poprzednich...